|
Εισαγωγικό Σημειώμα
|
|
Κλαπατσούνα (σημ. Πλατανιώτισσα), 20 Νοεμβρίου 1825
Επιστολή του Ανδρέα Ζαΐμη προς τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη με την οποία τον ενημερώνει πως μετέβη από το Λεχούρι στα Καλάβρυτα, για να οργανώσει την ασφάλεια των γυναικόπαιδων και τη στρατολογία και από εκεί κινήθηκε προς την παρούσα θέση του, στην Κλαπατσούνα. Μεταφέρει ειδήσεις για την κίνηση των στρατευμάτων του Ιμπραήμ πασά, ο οποίος στις 17 Νοεμβρίου βρισκόταν στο Δρέπανο Αχαΐας με 3000 ιππείς. Πληροφοριοδότης του είναι μία αιχμάλωτη που δραπέτευσε και έφτασε στα Σελά. Αυτή διηγήθηκε ότι ο Ιμπραήμ πασάς είχε μαζί του 300 αιχμαλώτους, από τους οποίους έσφαξε τους άνδρες, ενώ τα γυναικόπαιδα τα έστειλε στην Αίγυπτο. Ο Ζαΐμης πιστεύει ότι ο Ιμπραήμ θα στείλει ενισχύσεις στην πολιορκία του Μεσολογγίου. Εκτιμά, όμως, πως αν ενισχυθεί η πόλη με τα σώματα του Κώστα Μπότσαρη και τα υπόλοιπα στρατεύματα από Σάλωνα, τα οποία βρίσκονταν πια στην κατοχή των Ελλήνων (βλ. έγγρ. [615]), και εφόσον σταλούν τρόφιμα από Ζάκυνθο όπως έχει φροντίσει η Διοίκηση, οι πολιορκημένοι θα αντέξουν ολόκληρο τον χειμώνα. Ακόμη, διατυπώνει τη θέση πως η μόνη ελπίδα είναι να αυξηθεί ο τακτικός στρατός και δηλώνει πως έχει σκοπό να καταταγεί ο ίδιος «ὡς ἁπλοῦς στρατιώτης», για να φανεί πόσο αναγκαία είναι η σύσταση τακτικών σωμάτων. Τέλος, αναφέρεται στη δήλωση της Μεγάλης Βρετανίας περί αυστηρής ουδετερότητας την οποία θεωρεί διπλωματικό ελιγμό και αναφέρεται στον θερμό τρόπο που υποδέχτηκαν τον Δημήτριο Μιαούλη στο Λονδίνο, καθώς και τα σχόλια των ξένων εφημερίδων για τη στάση της Μ. Βρετανίας απέναντι στο ελληνικό ζήτημα (βλ. σχετικά [588], [589]). Στο υστερόγραφο αποστέλλει χαιρετισμό και ο γραμματικός του Ανδρέα Ζαΐμη, ο Ιωάννης Αμβροσιάδης.
|
|
Κείμενο
|
|
Εκλαμπρότατε γενικὲ ἀρχηγέ.
Ἀπὸ Λεχοῦρι ὡς σᾶς ἔγραφα διευθύνθην εἰς Καλάβρυτα καὶ ἐκεῖθεν ἐνταῦθα, ὅπου προσπαθῶ νὰ ἀσφαλισθῶσι τὰ γυναικόπαιδα τοῦ μέρους τούτου εἰς τὰ σπήλαια, καὶ οἱ ἄνδρες νὰ εὔγουν εἰς τὸν πόλεμον, εἶναι ἱκανοὶ ἕως τώρα συναγμένοι καὶ ἀκολουθοῦν συνάζονται.
Ἡ ἐκλαμπρότης σας ἀπὸ γράμματα τοῦ κυρίου Συσίνη ἢ καὶ ἄλλοθεν ἐμάθετε τὰ τῆς Γαστούνης. Ὁ πασσιᾶς κατὰ τὴν 17 ἔφθασεν εἰς Δρέπανον, ὁποὺ προλαβόντως εἶχαν κατασκηνώσει οἱ ἀποβιβασθέντες ἀπὸ τὰ πλοῖα ἀραπάδες του. Ἐκεῖ ἦλθε μὲ τρισχιλίους ἱππεῖς καὶ πεζούς, ὅλους δηλαδή ὅσους εἶχεν εἰς Γαστούνην, κατὰ τὴν ὁμολογίαν μιᾶς αἰχμαλώτου, ἡ ὁποῖα αἰχμαλωτισθεῖσα εἰς τὸ χωρίον Κολίρη ἔφυγε καὶ ὑπῆγεν εἰς τὸ ταμποῦρι τῶν Σελῶν. Αὕτη πρὸς τοῖς ἀνωτέρω διηγῆται καὶ μὲ γράφει ὁ Γιανάκης Φεϊζόπουλος ὅτι μήτε εἰς τὸ φρούριον τῆς Πάτρας ἔμβασαν τὸν πασιὰ μήτε εἰς τὸ Καστέλι. Ὅτι ἀπὸ Πῦργον καὶ Γαστούνη ἔφερεν ὡς τριακοσίους αἰχμαλώτους ἄνδρας καὶ γυναικόπαιδα, ἐξ ὧν τοὺς πρώτους ἔσφαξε τὰ δὲ γυναικόπαιδα ἐπεβίβασεν εἰς τὰ πλοῖα διὰ τὴν Αἴγυπτον. Ὅτι οἱ εἰς τὴν δούλευσίν του Ἀρβανίτες ἀναχωροῦν διὰ τὸν τόπον τους καὶ ὅτι μελετᾶ νὰ στείλῃ εἰς Μεσολόγγι τοὺς νεοελθόντας Ἄραβας.
Αὕτη φεύγουσα την 17 εἶδε τὰ πλοῖα μας περὶ τὸ Μεσολόγγι, τὰ δὲ ἐχθρικὰ ἦτον εἰς τὴν Πάτραν. Ταῦτα τὰ τῆς αἰχμαλώτου, ἐκ τῶν ὁποῖων ἡμπορεῖ τις νὰ ὑποθέσει τινὰ πιθανά. |
Παρατηρῶ, κύριε, τὰ πράγματά μας ἀπὸ ἡμέραν εἰς ἡμέραν χειροτερεύοντα καὶ στοχάζομαι ὅτι ἂν ὁ πασσιᾶς ἀπεράσει νὰ πολιορκήσει τὸ Μεσολόγγι, τὸ ὁποῖον μέλλει νὰ ἐνδυναμωθῇ ἔτι μᾶλλον μὲ τὸ ἔμβασμα τοῦ Κῶστα Μπότζαρη καὶ τῶν ἄλλων περὶ τὰ Σάλωνα ὁπλαρχηγῶν καὶ στρατευμάτων, τὰ ὁποῖα διέταξεν ἡ Διοίκησις νὰ ἀπεράσουν ἐκεῖ καὶ ἠμπορεῖ νὰ ἀνθέξῃ ὅλον τὸν χειμῶνα, ἐφοδιάζομεν μάλιστα καὶ μὲ τροφὰς τὰς ὁποίας ἐφρόντησεν ἡ Διοίκησις νὰ ἐμβάσῃ διὰ τῆς Ζακύνθου. Στοχάζομαι ὅτι ἄλλη σωτηρίας ἐλπὶς δὲν μᾶς μένει παρὰ ἡ αὔξησις τοῦ Τακτικοῦ μας. Τοῦτο, ἔχω πεποίθησιν ὅτι συμπληρούμενον εἰς πέντε ἢ ἓξ χιλιάδας στρατιωτῶν ἕως τὴν ἄνοιξιν, ἠμπορεῖ νὰ μᾶς ὠφελήσει πολύ. Τούτων ἕνεκα ἀπεφάσισα νὰ καταταχθῷ ὁ ἴδιος ἀφοῦ ἀπεράσει ὁ πασιᾶς εἰς τὸ Μεσολόγγι, ὡς ἁπλοῦς στρατιώτης μαζῆ καὶ μὲ ὅσους ἄλλους μὲ ἀκολουθήσουν. Καὶ τοῦτο διὰ νὰ γνωρίσουν οἱ Ἕλληνες πόσον ἀναγκαῖα ἡ τοῦ Τακτικοῦ σύστασις. Ἄλλως δὲ βλέπω τὸν ἀφανισμόν μας οὐ μακρὰν ἀφιστάμενον.
Προσπαθῶ ὡς εἶπα νὰ συνάξω τοὺς ὁπλοφόρους ταύτης τῆς ἐπαρχίας διὰ νὰ χρησιμεύσουν εἰς ἀπόκρουσιν τοῦ ἐχθροῦ, παρατηρῶ ὅμως ὅτι ἐγκαταλελειμένος μὲ [[το]] μόνους τοὺς ἐπαρχιώτας μου δὲν θὰ κατορθώσω τίποτε, μήτε ὁ Νοταρόπουλος φαίνεται ἕως τώρα, μήτε ὁ κὺρ Κανέλλος, μήτε ὁ Κολιόπουλος, ἔγραψα καὶ | πρὸς τοὺς τρεῖς, ἀλλ’ ὁ πρῶτος ἴσως δὲν ἄφησεν εἰσέτι τὸ Ἀνάπλι. Οἱ ἄλλοι μήτε ἠξεύρω ποῦ εὑρίσκονται καὶ εἶμαι εἰς ἀμηχανίαν. Ἀπὸ τοὺς προαποσταλλέντας μας πρὸς τοὺς ἐν Ζακύνθω δὲν ἐπέστρεψε κᾀνείς.
Ἡ κραταιὰ Βρετανία περὶ τὰ τέλη Σεπτεμβρίου Ν.Ε. διεκήρυξεν αὖθις τὴν εἰς Λεϊμπαχ ἀποφασισθεῖσαν οὐδετερότητα. Ἐκ τούτου ἔλαβον ὕλην οἱ ἐφημεριδογράφοι τῆς Εὐρώπης νὰ δημοσιεύσουν ὅτι δὲν θέλει ἐπιτύχωμεν τὴν ὑπεράσπισιν αὐτοῦ τοῦ Ἔθνους. Τοῦτο ὅμως δὲν πρέπει νὰ μᾶς ξιππάσει ἐπειδή εἶναι διπλωματικῆς ἔργον, καθότι οἱ ἴδιοι ἀντιφάσκοντες κοινοποιοῦν ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ Μιαούλη ἔφθασε κατὰ τὴν 4 Ὀκτωβρίου Ν.Ε. εἰς Λονδῖνον. Ὑπεδέχθη εὐμενῶς μὲ τὰ ἔγγραφα μας, καὶ ὅτι τόσον ἡ κραταιὰ Βρετανία, καθὼς καὶ αἱ λοιπαὶ εὐρωπαϊκαὶ δυνάμεις καταγίνονται νὰ δώσουν ἓν τέλος ἔντιμον εἰς τὴν μεταξὺ ἡμῶν καὶ τῶν Τούρκων διαφοράν. Εἰς ἡμᾶς τώρα παρ’ ἄλλοτε εἶναι ἀναγκαῖα σταθερότης καὶ ἐνέργεια καὶ ὁ ἐχθρὸς βέβαια μὲ μιὰ φοῦκτα Ἄραβας δὲν ἠμπορῆ νὰ μᾶς κυριεύει. Ἄλλο τὶ νὰ σᾶς γράψω δὲν ἔχω, εἰμὴ ὅτι ἂν δὲν ἦλθον νέαι δυνάμεις εἰς Τριπολιτζὰν νὰ τραβιχθῆτε πρὸς τὰ ἐδῶ διὰ νὰ ἀνταμωθῶμεν. Ἄν ὁ ἐχθρὸς ἀπεράσῃ εἰς Μεσολόγγιον θὰ εὔρῃ ἀνθίστασιν καὶ τὰ πράγματά μας θὰ καλητερεύσουν. Εἰδὲ καὶ ἀπεράσει εἰς Κόρινθον ἐξακολουθῶν τὰς λεηλασίας του εἰς τὴν Πελοπόννησον, δὲν θὰ εἶναι καλά, καὶ τότε πάλιν ἡ προσωπική μας ἀντάμωσις εἶν’ ἀναγκαῖα. Αἱ ἐφημερίδες διασαλπίζουν ὡς | βεβαίαν τὴν ῥήξιν τοῦ ῥωσοτουρκικοῦ πολέμου. Ταῦτα.
20 Νοεμβρίου 1825 Κλαπατζοῦνα
ὁ ἀδελφὸς
ἀνδρέας ζαήμης
Καὶ ὁ γράφων προσκυνῶν τὴν ἐκλαμπρότητὰ σας ἀσπάζομαι τὴν χρησιμότητά των
Ι. Ἀμβροσιάδης
[πλαγίως:]
Ἀ Ζαΐμης
|