|
Εισαγωγικό Σημειώμα
|
|
Σκούπι (Πάος), 18 Οκτωβρίου 1825
Επιστολή του Ανδρέα Ζαΐμη προς τον Γενικό Αρχηγό Θεόδωρο Κολοκοτρώνη με την οποία σχολιάζει με δηκτικό τρόπο τη συμπεριφορά των Ελλήνων: ο λαός «ὅταν ἀκούει πλησίον του τόν ἐχθρόν νά φεύγῃ ἀπηλπισμένα, καί ὅταν μακρύνῃ ὀλίγον, νά ἀλησμονᾶ τελείως καί νά καταγίνηται εἰς ἔριδας καί ἰντερέσα, ἀτελεύτητα». Είναι απογοητευμένος από τις διαρκείς αντιζηλίες και διαμάχες για ιδιοτελή και ανούσια θέματα. Περιγράφει ακόμη τις κινήσεις του μέχρι να φτάσει στο στρατόπεδο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη: από το Λιβάρτζι μετακινήθηκε στο Σκούπι (σημ. ο εγκαταλελειμμένος οικισμός Πάος, βλ. Θ. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, σ. 660-663) και από εκεί θα μεταβεί στο Βυζίτζι (Βυζίκι). Ακόμη, σχολιάζει αρνητικά τη στάση των «Πετιμεζάδων» καθώς «τά πρόβληματά των εἶναι πάντοτε προφάσεις». Τέλος διατυπώνει θετική γνώμη για τη μετάβαση του Νικ. Σταματελόπουλου και του Ιωάννη (Γενναίου) Κολοκοτρώνη σε Ύδρα και Σπέτσες, αλλά εκτιμά πως δεν θα γίνει τελικά (βλ. και σχετικά)
|
|
Κείμενο
|
|
Πρὸς τὸν ἐκλαμπρότατον γενικὸν ἀρχηγὸν κύριον Θεώδωρον Κολοκοτρώνην.
Σήμερον περὶ τῆν ἕκτην ὥραν ἔλαβον τὸ γράμμα σας καὶ μὲ αἴσθησιν λύπης ἀνέγνωσα τὰ ἐν αὐτῷ. Εἶναι δίκαια ὅσα γράφεις, ἀλλὰ ὁ λαὸς τῆς Ἑλλάδος ἐμωράνθη· δύω ταῦτα εἶναι τὰ συστατικὰ αὐτοῦ τοῦ λαοῦ σήμερον, ὅταν ἀκούει πλησίον του τὸν ἐχθρὸν νὰ φεύγῃ ἀπηλπισμένα, καὶ ὅταν μακρύνῃ ὀλίγον, νὰ ἀλησμονᾶ τελείως καὶ νὰ καταγίνηται εἰς ἔριδας καὶ ἰντερέσα, ἀτελεύτητα. Οὔτε μίαν ἡμέραν δὲν ἐστάθην, οὔτε μίαν νύκταν ἡσύχασα πάντοτε περικυκλωμένος, ἀπὸ μίαν πλυθὺν καὶ ἀδιάκοπον θόρυβον, καὶ τὸ ὑποκείμενον αὑτῆς τῆς συναθροίσεως τρίτα, δεκατιαίς, κλεψιγαμίαι, δυναστείαι καὶ ἀντιζηλίαι, οὔτε ὁ λόγος οὔτε ἡ βία ἰσχύουν νὰ μεταβάλλουν τὴν κλίσιν τους. Μετροῦνται τρεῖς σήμερον ὁποῦ ἐμίσευσα ἀπὸ Λιβάρτζι μὲ τετρακοσίους καὶ ἤλθον ἐδὼ ἐπὶ σκοπῶ, νὰ εὕρω καὶ τοὺς ἄλλους ἔμπροσθεν καὶ νὰ εἴμεθα αὐτοῦ, ἔλαβον αἰτίαν τὸν χειμῶνα καὶ ἔμειναν, σήμερον λέγουν ὅτι ἔρχονται, τοὺς προσμένω καὶ αὔριον ἀναχωρῶ, κοιμοῦμαι εἰς τὸ Βυζίτζι καὶ τὴν ἄλλην ἀνταμόνωμεν, μὰ καὶ ἂν δὲν ἔλθουν ἐγώ κινῶ μὲ τούτους ὁποῦ εἶναι ἐδώ, καὶ οἱ λοιποὶ ἂς ξεσφαΐζονται κοντά, οἵτινες θὰ ἔλθουν. Εἰς τὰ τῶν Πετιμεζάδων ἐγώ εἶμαι ἀδιάφορος, ὅτι αὐτοὶ συγχαίνονται τοὺς Ἀραπάδες, καὶ τὰ πρόβληματά των εἶναι πάντοτε προφάσεις.
Περὶ τοῦ Νοταρᾶ δὲν ἠξεύρω ποῦ εὑρίσκεται, τὸν ἔγραψα δίς νὰ κινηθῆ.
Ἡ μετάβασις τοῦ Νικήτα καὶ Γεναίου εἰς Σπέτζαν καλή εἶναι ὅταν κατορθωθῆ, πλὴν ὑποπτεύω ὅτι θὰ ματαιωθῆ ὁ καιρὸς μὲ μόνους λόγους, μὲ τὸ νὰ ἀνταμόσώμεν ὀγλήγωρα δὲν ἐκτείνομαι εἰς ἄλλο καὶ μένω. 1825 Ὀκτομβρίου 18, Σκοῦπι.
ὁ ἀδελφός
ἀνδρέας ζαήμης
|