|
Εισαγωγικό Σημειώμα
|
|
Ναύπλιο, 11 Σεπτεμβρίου 1825
Επιστολή του Ανδρέα Λόντου προς τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη με την οποία αρχικά τον ενημερώνει για τη βελτίωση της υγείας του αφότου μετέβη στο Ναύπλιο (είχε ζητήσει άδεια να επιστρέψει στην πόλη, βλ. σχετικά [540], [557]). Σχολιάζει τις προθέσεις του Προέδρου του Εκτελεστικού Γεώργιου Κουντουριώτη προς το πρόσωπο του Θεόδ. Κολοκοτρώνη. Στην πόλη είχε φτάσει και ο Σωτήριος Χαραλάμπης, προκειμένου να διοριστεί στη θέση του Υπουργού των Εσωτερικών, γεγονός με το οποίο δεν συμφωνούσε ο Γ. Κουντουριώτης. Η θέση είχε μείνει κενή μετά τον θάνατο του Γρηγορίου Δικαίου στο Μανιάκι και χρέη Υπουργού εκτελούσε ο γενικός γραμματέας Γεώργιος Γλαράκης (βλ. Γ. Δημακόπουλος, Διοικητική οργάνωσις, σ. 233), ενώ και η πρόταση για ανάληψη της θέσης από τον Αναγνώστη Δεληγιάννη δεν φαίνεται να υποστηρίχθηκε ουσιαστικά από τον Γ. Κουντουριώτη (βλ. σχετικά [316], [323]). Στη συνέχεια διατυπώνει την άποψη πως όλοι οι οπλαρχηγοί πρέπει να ενωθούν σε ένα στρατόπεδο διότι «ἕνας ἕκαστος δὲν ἠμπορεῖ νὰ φυλάξῃ τὴν ἑπαρχείαν του». Στο άγραφο, μετά την υπογραφή, μέρος της επιστολής, ενδιαφέρον ειρωνικό σχόλιο γραμμένο από άδηλο πρόσωπο, και εμφανώς μεταγενέστερο στα περί συγκέντρωσης των οπλαρχηγών του Ανδρέα Λόντου, ενώ εκείνος, συνήθως απουσιάζει. Το σχόλιο, πιθανόν, μπορεί να συσχετιστεί με την εκδοτική προετοιμασία των Υπομνημάτων και τα αρνητικά σχόλια που εξέφραζε για τον Λόντο ο Γενναίος.
|
|
Κείμενο
|
|
Ἐκλαμπρότατε Γ(ενικὲ) Ἀρχηγέ!
Ἡ ἀθλιότης τῆς καταστάσεως τῆς ὑγιείας μου μ’ ἐμπόδισε νὰ σᾶς γράψω ἀπὸ τὸν δρόμον, καὶ μὲ συγχωρεῖτε. Αὕτη ἤδη ἐκαλλητέρευσε, εἴμαι καὶ τῆς διαρίας καὶ τοῦ πυρετοῦ ἐλεύθερος, καὶ μόνον ἡ μέση μου οὗσα πληγιασμένη εἰσέτι μὲ ἐνοχλεί· καὶ τοῦτο μετὰ τρεῖς τέσσαρας ἡμέρας θέλει μοῦ ἀπεράσει.
Χθὲς ἔφθασα ἐνταύθα, εὕρων τὰ πράγματα διαφορετικὰ ἀπ’ ὅτι τὰ ἀφήσατε, ἐπειδὴ ὁ πρόεδρος φίλος ὢν τῶν ἑθνικῶν συμφερόντων, ἐπιθυμεῖ μεγάλως τὸ νὰ εἶναι ἑνωμένος μετὰ τῆς ἐκλαμπρότητός σας, καὶ μεθ’ ὅλων τῶν ἄλλων ἡμῶν. Τὸ πολλὰ ὕποπτον ἰδίωμά του τὸ ὁποῖον καὶ καλὰ γνωρίζεται ἐπαυξανόμενον ἀπὸ τὰς διαβολὰς τῶν τὰς ταραχὰς θεμέλιον τῆς ὑπάρξεώς των ἐχόντων τὸν ἔκαμε νὰ κλονίζεται ἕως ὥρας. Μὲ τὸν μισευμόν σας προχωρήσας περισσοτέρως εἰς τὴν ἀλήθειαν ἄρχησε νὰ μεταβάλεται μεγάλως, καὶ ὕστερον ἀπὸ ὁλίγον ἀφ’ οὗ ὁμιλήσω ἐκτεταμένα μετὰ τῆς ἐκλαμπρότητός του, θέλει σᾶς γράψω διεξοδικῶς τὴν εἰς τὰ πράγματα ἀμετάθετον ἀπόφασίν του.
Τὸν κύριον Σωτήρην Χαραλάμπην εὕρων ἐδώ, φερμένον πρὸ ὀκτὼ ἡμέρας, ἐκεῖνοι ὁποῦ ἐνήργησαν διὰ νὰ προσκληθῇ ἦτον διὰ νὰ τὸν συστήσουν εἰς τὸ Ὑπουργεῖον τῶν Ἑσωτερικῶν, εἰς τοῦτο ὅμως ὁ πρόεδρος δὲν συγκατετέθη δι’ ὅλου, δι’ ὃ καὶ δὲν γίνεται ἄλο καὶ εἶναι ἐλπιζόμενον νὰ σταθῇ εἰς τὸν λόγον του καὶ νὰ γένη ἐκείνο ὁποῦ σού ἔχει ὑποσχεθῇ. Ἡ ἐκλαμπρότης σας σᾶς παρακαλῶ θερμῶς νὰ προσπαθήσετε ὅλαις δυνάμεσι νὰ κατορθώσετε ὁποῦ ὁ ἀδελφὸς Ζαήμης μεθ’ ὅλων τῶν ἅλλων ὑπὸ τὴν ὁδηγίαν σας ὁπλαρχηγῶν νὰ ἑνσωματισθῶσι ὅλοι καὶ νὰ εἶναι πάντοτε πλησίον σας· τούτου δοθέντος ὅσον καὶ ἂν ἐλαττωθοῦν τὰ μερικά των τάγματα διὰ τὰς χρείας τῶν φαμηλιῶν, ἡ ἀτομικὴ ὅμως ἐνσώμάτωσις τῶν ὁπλαρχηγῶν, ἀναμφιβόλως θέλει συγκροτίσει ἕνα στρατόπεδον ἑπάξιον νὰ δώσῃ ἢ νὰ δεχθῆ γενικὴν μάχην μετὰ τοῦ Ἰμπραΐμη.
Γέρωντα, ἐγὼ σὲ σέβομαι ἐπειδὴ εἶσαι ἁναγκαῖος εἰς τὸ Ἔθνος, αὐτὰ τὰ αἴτια μὲ βιάζουν νὰ σὲ λέγω τὴν ἀλήθειαν, καὶ θέλεις μάλωσέ με, θέλεις δείρε μέ· εἰπὲ ἀποφασιστικὰ τοῦ Ζαήμη, τοῦ Νικήτα, τοῦ Δελιγιάννη, τοῦ Γιατράκου, τοῦ Νοταρᾶ, καὶ τοῦ Κολιόπουλου ὅτι ἕνας ἕκαστος δὲν ἠμπορεῖ νὰ φυλάξῃ τὴν ἑπαρχείαν του, ἀλλα ὅλοι ἑνωμένοι πρέπει νὰ εἶναι πλησίον σου, καὶ προσπάθησον νὰ τὸ κατορθώσης διὰ <νὰ> συγκεντρισθῇ εἰς ἕνα μέρος ἕνα μόνον στρατόπεδον, εἰς δὲ τὰ ἅλλα μέ|ρη νὰ εἶναι μόνον τὰ ἀναγκαῖα καραβούλια, καὶ τοῦτο προσπάθησον νὰ τὸ κατορθώσης ἅμα ὁποῦ ἐπιστρέψει ὁ ἐχθρὸς εἰς τὴν Τριπολιτζάν. Ἔσω βέβαιος ἡ ἐκλαμπρότης σου ὅτι ἅμα ὁποῦ ἀναλάβω, καὶ οἰκονομήσω καὶ τὴν λοιπὴν ἀθλιότητα τῶν πραγμάτων μου ὡς ἠξεύρεις θέλει φθάσω εὐθύς πλησίον σου ἐπειδὴ ἀποφάσισα νὰ μὴ σὲ δυσαρεστήσω εἰς τὸ παραμικρόν. Σᾶς παρακαλῶ νὰ φροντίζετε πατρικῶς, καὶ νὰ καθωδηγῆτε εἰς τὰ πρέποντα τὸν στρατηγὸν Νοταράν, καὶ μὲ ὑποχρεοῖτε μεγάλως. Ταῦτα καὶ μὲ σέβας μένω.
Τῇ 11 7βρίου 1825, ἀπὸ Ναύπλιον.
ὁ ἀδελφὸς σας
ἀνδρέας λόντος
Τούς ἀδελφούς Ζαήμην, καὶ λοιπούς ἀρχηγούς ἀσπάζομαι.
[Σημείωση μὲ ἄλλο χέρι:] Ὁ κύριος Λόντος ὡς ἐσυμβούλευε ἀπὸ τὸν Ῥοϊνον πρὶν τῆς πυρπολήσεως τῶν μύλων Δαβιᾶς νὰ συγκεντρωθουν τὰ στρατεύματα ἀλλ’ αὐτὸς ἀνεχώρησε, οὕτω κ’ ἐνταῦθα γνωμοδοτεῖ μὲν διὰ τὴν συγκέντρωσιν τῶν ἄλλων, [[αὐτός]] ἀλλ’ ἔμενε παντοτε εἰς Ναύπλιον.
|