|
Κείμενο
|
|
Γενναιότατε παιδὶ μου Νικήτα σὲ εὔχομαι πατρικῶς.
Χθές καὶ μὲ ἄλλο μου γράμμα σοῦ ἔγραφα ἐκτεταμένως, λέγωντάς σου ὅσα ἡ ὥρα ἐκαλοῦσε, ἤδη πάλιν σοῦ γράφω, πρόσφερε τοὺς ἐκ μέρους μου ἀσπασμοὺς τοῦ θείου σου ἀρχιστράτηγου κυρίου Κολοκοτρώνη, καὶ τοῦ στρατηγοῦ κυρίου Γιατράκου, καὶ τοὺς λέγεις νὰ σταθῆτε προσεκτικοί, καὶ νὰ σφίξετε εἰς ὅλα τὰ μέρη τῆς ἐπικρατείας διὰ νὰ παρευρεθοῦν ὀγλήγωρα παραστάταις ἀπὸ κάθε μέρος, καὶ χωρίς νὰ ἦναι ὅλοι συναγμένοι, εἰς αὐτήν τήν ἐθνικήν συνέλευσιν, δέν πρέπει νὰ γένῃ κᾀνένα κίνημα συστήματος ἕως να παρευρεθοῦν ὅλοι, διατὶ ὕστερα γίνεται θόρυβος καὶ σύγχυσαις, καὶ ὅσα γένουν, εἶναι ὅλα τοῦ κακοῦ, καὶ τρέχωμεν ἀνωφέλευτα· αὐτὰ τὰ ἄνωθεν τὰ λέγετε μέ ἀναφοράν σας εἰς τήν Διοίκησιν ὅπου ἀνήκει, διὰ νὰ λάβουν μέτρα, καὶ νὰ βιάσουν ὅλα τὰ μέρη, διὰ νὰ στείλουν τοὺς παραστάτας των ὅλοι. Ἐγώ, καθώς σοῦ ἔγραφα, βάνωντας τὰ πράγματα ἐδῶ εἰς τάξιν, μετ’ ὀλίγας ἡμέρας ἀκολουθῶ τὸν ἐρχομόν μου.
Μένω ἀσπαζόμενός σε
ὁ πατήρ σου καὶ ὁ στρατηγός
αναγνοστις παγιοργιου
|