|
Γλώσσα
|
|
Ελληνική
|
|
Τίτλος
|
|
Επιστολη Ανδρεα Ζαιμη προς Θεοδωρο Κολοκοτρωνη αναφορικα με πολιτικη ενταση μεταξυ μελων της διοικησης και δυσχερεια συντηρησης στρατευματος ανευ των αναγκαιων μεσων.
|
|
Τόπος σύνταξης
|
|
Λυκουριὰ (Καλαβρύτων)
|
|
Ημερομηνία σύνταξης
|
|
05/08/1825
|
|
Αριθμός Σελίδων
|
|
2
|
|
Διαστάσεις
|
|
222x282
|
|
Μορφολογικός Χαρακτηρισμός
|
|
Πρωτότυπο
|
|
Εισαγωγικό Σημειώμα
|
|
Λυκούρια, 5 Αυγούστου 1825
Επιστολή του Ανδρέα Ζαΐμη προς τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη στην οποία αναφέρεται στους Γεώργιο Κουντουριώτη και Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Η διατύπωση δεν είναι σαφής, πάντως σχετίζεται με τις πολιτικές ζυμώσεις που γίνονταν το καλοκαίρι του 1825, ειδικότερα όσον αφορά στην υπογραφή του αιτήματος προστασίας. Φαίνεται ότι έλαβε το έγγραφο του αιτήματος προστασίας προς την Αγγλία των Πελοποννησσίων, με σκοπό να το προωθήσει στον Διονύσιο Ρώμα στη Ζάκυνθο, αλλά αδυνατεί να το κάνει διότι χρειάζονται χρήματα και «δὲν ἠμπορεῖ νὰ τὰ λαμβάνῃ ἀπὸ τὸν οὐρανόν», ενώ παράλληλα έχει πολλούς αντίζηλους στην επαρχία του και έχει χάσει όλη την περιουσία του. Τον ενημερώνει ακόμη ότι περιμένει να φτάσει ο Νικήτας (Σταματελόπουλος) και το Σισινόπουλο (Χρύσανθος Σισίνης) και μαζί με τους Καλαβρυτινούς θα μετέβαιναν στην Καρύταινα. Στο τέλος της παρούσας ο επιστολογράφος δηλώνει με έντονο τρόπο την απογοήτευσή του για την αδιαφορία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη απέναντι στις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Το πρόσωπο που αναφέρεται στη σημείωση ο «Θεοδωράκης» είναι κατά πάσα πιθανότητα ο Θεόδωρος Σακελλαρίου ο οποίος κατά τον Φωτάκο: «Ὑπῆρξεν ἐκ τῶν ἐπισημοτέρων τῶν ὑπὸ τὸν Ζαΐμην, καὶ πάντοτε ἐστέλλετο εἰς πολιτικὰς ὑπηρεσίας ὡς ἐμπιστευμένος του» (Φ. Χρυσανθόπουλος, Βίοι Πελοποννησίων, σ. 31· βλ. και Αθ. Τζώρτζης, Ιστορικό Λεξικό Καλαβρύτων, τ. 5, σ. 554-556).
|
|
Παραπομπές
|
|
ΙΕΡΟΣ ΑΓΩΝ Ι.Ε.Θ: Γ Σελ 97
Υπομνήματα, σ. 227-228 ▪ ΙΑΘ, τ. 3, σ. 97-98
|
|
Συντάκτης
|
|
Ζαΐμης Ἀνδρέας
|
|
Αποδέκτης
|
|
Κολοκοτρώνης Θεόδωρος
|
|
Κείμενο
|
|
Ἐκλαμπρότατε κύριε,
Πρὸ μιᾶς ὥρας μὲ τοὺς ἤδη ἐρχομένους σᾶς ἔγραψα, ἐπομένως ἔλαβον τὸ ἀπὸ 3 τοῦ ἰσταμένου ἀποκριτικόν σας καὶ ἴδον τὰ ἐν αὐτῶ.
Καὶ περὶ μὲν τοῦ Κουντουργιώτου καὶ Μαυροκορδάτου καλὰ ἔκαμεν ὁ κύριος Λόντος ὁποῦ τὸν ἕνα κατέπεισε νὰ μὴ φυσᾶ τὸ διαγούρτι, τὸν δὲ ἄλλον νὰ γίνῃ ὁμόφρων μετὰ τὰς συνδιαλέξεις. Εὐχῆς ἔργον ὅμως εἶναι ὁ δεύτερος νὰ μὴν ἔκαμεν τὰς συνδιαλέξεις, διὰ νὰ μάθῃ ἐκεῖνα ὁποῦ δὲν ἤξευρε καὶ νὰ ὀδιγηθῆ εἰς τὰ ἐδικὰ του σχέδια. Τὸ διὰ τὸν Ῥῶμα θέλει στείλω, οἱ ἄνθρωποι ὅμως ὁποῦ θὰ στέλλονται εἰς τοιαῦτας ὑποθέσεις θέλουν ἔξοδα, καὶ αὐτὰ ἐγώ δὲν ἠμπορῶ νὰ τὰ λαμβάνω ἀπὸ τὸν οὐρανόν, ἐγώ δὲν ἔχω συνήθειαν, νὰ κλαίομαι οὔτε να πολυζητῶ, σᾶς λέγω καὶ διὰ τούτην μόνην τὴν φοράν, ὅτι χωρίς τὰ ἀναγκαῖα χρήματα δὲν ἐξικανῶ πλέον νὰ λέγομαι ἀρχηγὸς σώματος, ἀλλὰ παραιτούμενος θέλει δουλεύσω εἰς τὴν Πατρίδαν μου, ὅσο βαστοῦν τὰ πόδια μου. Ὁ Νοταρᾶς ἔχει πεντακοσίους μισθωτοὺς στρατιῶτας, εἶναι εἰς μίαν ἐπαρχίαν πλουσίαν καὶ εὐάγωγον, καὶ ἀπαντᾶ μ’ ὅλα ταῦτα καὶ ἡ ἐξοχότης του κἄμποσας δυσκολίας εἴς τε τὴν ἐξαγωγὴν τῶν στρατιω[τῶν] καὶ εἰς ἄλλα. Ὁ Σισίνις τὸ ἴδιον, καὶ ἐγώ εἰς τὰ Καλάβρυτα ἔχω τόσους ἀντιζήλους, ὁποῦ δὲν εἶναι τρόπος ἓναν ὀβολὸ[ν να] λάβω καὶ ὁποῦ εἰς τὰς προτητερινὰς καταδρομὰς ἔχασα τὴν περιουσίαν μου ὅλην. Νὰ κάμνω περισσότερον ἀπὸ τοὺς ἄλλους δὲν δύναμαι καὶ πλέον μετὰ τὴν ἀπάντησίν σας θέλει ὁδιγηθῶ.
Καθὼς σᾶς ἔγραφον περιμένω τὸν στρατηγὸν Νικήταν καὶ Σισινόπλον νὰ ἔλθουν, ἕως αὔριον συνάζονται καὶ οἱ Καλαβρυτινοὶ ὅλοι ἐὰν δὲν τοὺς διαστρέψει κᾀμμία προσταγὴ τῆς Διοικήσεως, καὶ τότε ἀπερνῶμεν εἰς Καρύταιναν. Θέλει λάβω τὴν φροντίδαν καὶ διὰ τὰ λοιπὰ ὁποῦ μὲ γράφεται· νὰ σὲ εἴπω ὅμως τὴν ἀλήθειαν Κολοκοτρώνη δὲν ἤλπιζα νὰ φαίνεσαι τόσον ἀδιάφορος εἰς τὰς ἐλλείψεις μου, ἐν ᾧ γνωρίζεις καὶ τὴν ὑπόθεσίν μου καὶ τὴν κατάστασίν μου. Ταῦτα.
1825, Αὐγούστου 5, ἀπὸ Λικούργ͜ιαν
ὁ ἀδελφός
ἀνδρέας ζαήμης
[Ἐπιγραφὴ διεύθυνσης:]
Πρὸς τὸν ἐκλαμπρότατον Γενικὸν Ἀρχηγὸν κύριον Θεόδωρον Κολοκοτρώνην
Αἰσίως
[Σημείωση:]
Θεωδωράκη ἐγχείρισον καὶ τὸ παρὸν ἀσφαλλῶς.
[Ἐπὶ τοῦ νώτου:]
Ἀ. Ζαήμης 1825
Αὐγούστου 5.
|