|
Εισαγωγικό Σημειώμα
|
|
[Παρασκευή Αχαΐας], 20 Ιουλίου 1827
Επιστολή του Δημήτριου Μελετόπουλου προς τον Γενικό Αρχηγό Θεόδωρο Κολοκοτρώνη με την οποία επαναλαμβάνει όσα και με προηγούμενη επιστολή της 19ης Ιουλίου είχε γράψει για τη μάχη έξω από το μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου (βλ. και σχετικό [958]). Στο παρόν κάνει εκτενή αναφορά στις απώλειες και των δύο πλευρών και αναφέρεται σε συγκεκριμένους Έλληνες οπλαρχηγούς που πέθαναν στη διάρκεια της μάχης. Ακόμη αναφέρει πως οι στρατιώτες που βρίσκονταν εντός του μοναστηριού λόγω έλλειψης πολεμοφοδίων το εγκατέλειψαν και μετέβησαν στην Αράχοβα (σημ. Κρήνη). Επισημαίνει το πρόβλημα των λιποταξιών το οποίο οξύνεται συνεχώς. Ζητά να αποσταλούν ενισχύσεις ο Βασίλης Πετιμεζάς ή ο Δημήτριος Πλαπούτας (Κολιόπουλος), όπως εξάλλου είχε κάνει και την προηγούμενη ημέρα (βλ. σχετικό [960]). Στο τέλος της επιστολής διαμαρτύρεται προς τον Αρχηγό γράφοντας για τις καθυστερήσεις του: «Δέν βλέπω τέλος πάντων τά πράγματά σας μέ δραστηριότητα». Στο υστερόγραφο, ακόμη, μεταφέρει την πληροφορία πως οι εχθροί βρίσκονται στον κάμπο της Βοστίτσας. Η φράση «κινδυνεύομεν νά γίνωμεν Ἅγιοι Ἡλιάδες», αναφερόμενη στην ανέγερση ναΐσκων Προφήτη Ηλία σε κορυφές βουνών ουσιαστικά δηλώνει την αδυναμία τους να αντιμετωπίσουν τους εχθρούς λόγω έλλειψης πολεμοφοδίων. Στην πρώτη έκδοση μεγάλο τμήμα της επιστολής παραλείφθηκε («Οἱ Κορίνθιοι ὅμως ἀνεχώρησαν καί ἀναχωροῦν...» κ.εξ.), προφανώς λόγω του περιεχομένου του.
|
|
Κείμενο
|
|
Ἐκλαμπρότατε Γενικὲ Ἀρχηγέ!
Χθὲς πρωΐ μ’ ἐπίτηδες πεζὸν σᾶς ἐξιστόρησα τὸ ἀποτέλεσμα τῆς κατὰ Ἁγιάννην μάχης, περικλείοντάς σας καὶ τὸν πρός ἐμὲ γρᾶμμα τοῦ ἀντιστρατήγου Φεϊζοπούλου, διαλαμβάνον περὶ αὐτῆς. Ἐπαναλαμβάνων καὶ ἤδη σᾶς πληροφορῶ ὅτι ἡ εἰς τὸ ταμποῦρι ὅπερ ἦτο ἔξω τοῦ μοναστηρίου ἐκυρίευσαν οἱ ἐχθροί. Ὁρμὴ των, ἦτον ἀπαραδειγμάτιστος. Ἀφ’ οὗ τὸ τακτικόν τους συμποσούμενον εἰς τρεῖς φάλαγγας ἕως ἑξακοσίων, ὥρμησαν εἰς αὐτὸ τρεῖς φοραῖς, καὶ ἀπὸ τὴν ἀδιάκωπον φωτιὰν τῶν ἡμετέρων τρεπόμενοι εἰς ἀταξίαν δὲν ἠδύνατο νὰ προοδεύσῃ, τὴν τετάρτην φορὰν κτυπῶντας τους ἀφειδῶς ὄπισθεν, ἔκλεισαν τὰ ὄμματὰ των, καὶ ἔπεσαν ὅλοι εἰς αὐτό, ὥστε ἐπιάσθησαν ἀραπάδες καὶ χριστιανοὶ μὲ τὰ χέρια, οἱ μὲν μὲ τὰ κοντάκια εἰς τάς χεῖρας ἐκτύπων ὁμοῦ καὶ γιαταγάνια ὅσοι εἶχον, οἱ δὲ μὲ τάς χάρπας ἐτρύπων, ὥστε ὁποῦ ἐκεῖ ἐθυσιάσθησαν ἡρωϊκῶς ὅλοι οἱ ἐν ἐκείνῳ τῷ ταμπουρίῳ ἐδικοὶ μας διασωθέντες ὀλίγοι ἐξ αὐτῶν, καὶ αὐτοὶ κατατροπημένοι ὁ καθείς εἰς τρία τέσσαρα μέρη. Ἐκεῖ ἧτον ὁ μακαρίτης Γεωργομωραΐτης θῦμα γενόμενος μετ’ ἄλλων εἰκοσιπέντε στρατιωτῶν ἐδικῶν μου· ἐκεῖ ὁ Ἀντώνιος Μωσαΐτης, Βασίλης Γκουριώτης, Μῆτρος Πελήτζης ἀπὸ Ντούσια, καὶ Χρῆστος Ζαχολίτης, θυσιασθέντες καὶ αὐτοὶ μὲ τούς μετ’ αὐτῶν στρατιώτας, ὥστε ὁ ἀριθμὸς ὅλων τῶν ἐκεῖ πεσόντων φθάνει ἄχρι τῶν ἑξήκοντα. Ἐκεῖ μεταξύ των μακελοκομμένοι εὑρέθησαν ὑπέρ τῶν πεντήκοντα Ἀράβων, καὶ τὰ τουφέκια καὶ γιαταγάνια τῶν Ἑλλήνων ὅλα συντετριμμένα, καὶ σχεδὸν ἐκ τῶν ἡμετέρων αὐτοὶ οἱ ἑξήκοντα ἐφονεύθησαν, ἐκ δὲ Τουρκῶν ἐβεβαιώθημεν μὲ καθαρὰν πληροφορίαν παρὰ τῶν τουρκοπροσκυνημένων εὑρισκομένων μετὰ τῶν Τούρκων εἰς τὴν ἰδίαν μάχην, ἐφονεύθησαν ὑπέρ τῶν τριακοσίων πεντήκοντα, τῶν ὁποίων εἶδον ἄνθρωποι ἤδη καὶ τὰ πτώματα καὶ τὰ μνημεῖα, τὰ ὁποῖα ἔκαμαν μακρὰν τοῦ μοναστηρίου εἰς χωράφιόν του, ἐπειδὴ κυριεύσαντες τὸ ταμποῦρι ἐκεῖνο, ἐδοκίμασαν καὶ κατὰ τὸ μοναστήριον, ἀπὸ τὸ ὁποῖον ἐφιλεύθησαν ὡς ἔπρεπε, καὶ οὔτως ἀνεχώρησαν. Οἱ ἡμέτεροι δὲ ὑστερούμενοι ἐν τῷ μοναστηρίῳ τροφῶν καὶ τὸ περισσότερον τζεπχανέδων (παρ’ ὧν τοσάκις σᾶς ἔγραψα καὶ εἰσέτι ἄχρι τῆς παρούσης δὲν εἶδον) καὶ ὑποπτευόμενοι μήπως οἱ τουρκοπροσκυνημένοι ὁδηγήσουν τούς Τούρκους καὶ ἐκ δευτέρου κατ’ αὐτῶν, ἐξῆλθον τοῦ μοναστηρίου καὶ ἦλθον χθές εἰς Ἀράχοβαν καὶ συνεσωματώθησαν ὅλοι. (Οἱ Κορίνθιοι ὅμως ἀνεχώρησαν καὶ ἀναχωροῦν ἀδιακόπως ὡσὰν ὁποῦ τὸ +κε..άλεσιο+ τους ἀνεχώρησε πρῶτον, περὶ οὗ καὶ προμαντεύσας σᾶς ἔγραψα ἰδιαιτέρως νὰ μὴ τῷ δωθῇ ἡ ἄδεια τῆς ἀναχωρήσεως καὶ μόλις οἱ ἐδῶ +εἰ..το+ Κορίνθιοι νὰ εὑρίσκωνται πεντακόσιοι, καὶ ἕως αὕριον δὲν ἠξεύρω πόσοι θὰ μείνουν. Μάλιστα ὁ ἀρχηγὸς των ἐπὶ τοῦ ἀναχωρισμοῦ του ἐπῆρε τριακόσιους ἐξ αὐτῶν τούς ἐπιλέκτους τούς ὁποίους διεύθυνε διὰ νυκτὸς ἀπὸ τὸ κάτω μέρος, καὶ ὁ ἴδιος μὲ ὀλίγους ἀπέρασεν ἀπὸ τὴν ἐκλαμπρότητὰ σας καὶ τέλος πάντων ἕως νὰ φθάσου τὰ Καρυτινὰ στρατεύματα ἀναχωροῦν τὰ Κορινθιακὰ καὶ εὑρισκόμεθα πάντοτε εἰς τὰ ἴδια. Καὶ ἡμεῖς λοιπὸν ἐνταῦθα ὀλίγοι ὄντες ὡς πρὸς τὸν ἀριθμὸν τοῦ ἐχθροῦ δὲν δυνάμεθα νὰ ὑπάγωμεν εἰς ἀντιπαράταξιν, δι’ ὅ ἀνάγκη μεγίστη νὰ μᾶς στείλετε τὸν στρ. Βασίλη Πετιμεζᾶν μὲ τὸν Ζιζικόπουλον νὰ ἔλθωσιν τὸ ὀγληγορώτερον ἤ τὸν στρ. Κολιόπουλον ἤ διατάζετέ μας νὰ ἔλθωμεν καὶ ἡμεῖς αὐτόσε νὰ συσσωματωθῶμεν ὅλοι νὰ πάρωμεν κατὰ σειρὰν τούς τουρκοπροσκυνημένους νὰ τούς δώσωμεν τὸ νιζάμι πρῶτον καὶ μαζὺ ὅλοι νὰ κινηθῶμεν κατὰ τῶν Τούρκων. Ὑστερούμεθα ἐνταῦθα καὶ τροφῶν ἐπειδὴ ὄπισθεν μᾶς ἐμποδίζονται αἱ δεκατίαι τῶν χωρίων ἀπὸ τὴν ἐπιτροπὴν καὶ Γεώργην Κῆτζον. Δὲν βλέπω τέλος πάντων τὰ πράγματά σας μὲ δραστηριότητα καθὼς πρέπει καὶ ὡς υἱός σας σᾶς λέγω τὴν ἀλήθεια καὶ ὡς πατήρ μου ἔχετε δίκαιον, καὶ νὰ μᾶς ἐπιπλήξετε καὶ νὰ μᾶς δείῤῥετε ἀκόμη, τὸ ὁποῖον δέχομαι εὐχαρίστως καὶ μένω εὐσεβάστως.
Τῇ 20 Ἰουλίου 827
Δ. Μελετόπουλος
[πλαγίως:]
Οἱ Τοῦρκοι εὑρίσκονται εἰς τὸν κάμπον πρὸς τὴν Βοστίτσαν χωρίς κίνημα ἕως τώρα. Ἡμεῖς δὲ ἐκ τῆς ἐλλείψεως τῶν φυσεκίων κινδυνεύομεν νὰ γίνωμεν Ἅγιοι Ἡλιάδες.
[Ἐπιγραφὴ διεύθυνσης:]
Πρὸς τὸν ἐκλαμπρότατον Γενικὸν Ἀρχηγὸν τῶν Πελοποννησιακῶν στρατευμάτων κύριον Θεόδωρον Κολοκοτρώνην
Εἰς Κυρίτζοβαν
[ἀντιστρόφως:]
Ἀρ. 328
Δημ. Μελετόπουλος
|