|
Γλώσσα
|
|
Ελληνική
|
|
Τίτλος
|
|
Επιστολη Ιωαννη Μαρτσελου κ.α προς Θεοδωρο Κολοκοτρωνη
|
|
Τόπος σύνταξης
|
|
Ἀράχοβα
|
|
Ημερομηνία σύνταξης
|
|
20/07/1827
|
|
Αριθμός Σελίδων
|
|
2
|
|
Διαστάσεις
|
|
205x290
|
|
Μορφολογικός Χαρακτηρισμός
|
|
Πρωτότυπο
|
|
Εισαγωγικό Σημειώμα
|
|
Αράχοβα (σημ. Κρήνη, επ. Αιγιαλείας), 20 Ιουλίου 1827
Επιστολή των Χατζη-Ιωάννη Μαρτσέλου, Παπανίκα και Γεωργάκη Χελιώτη προς τον Γενικό Αρχηγό Θεόδωρο Κολοκοτρώνη με την οποία τον ενημερώνουν αναλυτικά για τις κινήσεις τους. Με βάση τις διαταγές του στρατηγού Δημήτριου Μελετόπουλου κινήθηκαν προς τα Σελά για να συναντήσουν τον «Τουρκο-Γκολφίνο» (Λουμπεστιάνο) σε εκτέλεση ενός σχεδίου συνεργασίας του με τις ελληνικές δυνάμεις. Το σχέδιο δεν ευοδώθηκε και τον κατηγορούν για την προσχώρησή του στις δυνάμεις του εχθρού. Περιγράφουν το πώς ταμπουρώθηκαν έξω από το μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου και στη συνέχεια παρέχουν αναλυτικές πληροφορίες για τη μάχη που ακολούθησε και τις μεγάλες απώλειες των Ελλήνων (βλ. και σχετικά). Αναφέρονται στην αποχώρηση από την περιοχή του Ανδρέα Λόντου και του Σωτήριου Θεοχαρόπουλου, παρά την αντίθετη άποψη του Δημήτριου Μελετόπουλου, που είχε ως αποτέλεσμα να μεγαλώσει το αίσθημα φόβου στους Έλληνες. Οι Λόντος και Θεοχαρόπουλος τους συνέστησαν επίσης να μην μεταβούν στο χωριό των Αρβανιτών προς το μέρος της Ρακίτας, χωριό που ανήκει στην ομάδα των «Αρβανιτοχωριών» της Αχαΐας (βλ. Κ. Τριανταφύλλου, Λεξικόν Πατρών, σ. 73 και 252) γιατί εκεί βρίσκονται οπλισμένοι 500 Αρβανίτες που θα τους επιτεθούν. Οι επιστολογράφοι αφήνουν υπόνοιες για συνεννοήσεις των Λόντου και Θεοχαρόπουλου με τους προσκυνημένους και τους Αρβανίτες «γνωρίζομεν πολλὰ καλὰ ὅτι σιναγρικἐται μὲ αὐτούς». Παράλληλα, επισημαίνουν τον κίνδυνο της λιποταξίας, ειδικότερα λόγω της μεγάλης έλλειψης σε τρόφιμα και πολεμοφόδια και ζητούν να αποσταλεί ως ενίσχυση ο Δημήτριος Πλαπούτας (βλ. και σχετικό [960]). Τέλος, ενημερώνουν τον Αρχηγό πως οι εχθροί διατάζουν τους κατοίκους των προσκυνημένων χωριών να ξεκινήσουν τη συγκομιδή της σταφίδας. Από την πρώτη έκδοση είχε παραλειφθεί το υστερόγραφο.
|
|
Παραπομπές
|
|
ανεκδοτο
Υπομνήματα, σ. 514-516
|
|
Κείμενο
|
|
Ἐκλαπρότατε γενικὲ ἀρχηγέ!
Ὑμοῖς μὲ τὸν ὑποδηγίαν στρατηγοῦ Μελετόπουλου σῶμα διετάχθημεν παρὰ τὸν στρατηγό μας διὰ νὰ ἀπεράσομεν πρὸς τὴν θέσιν τῶν Σελῶν πέρνοτας ἀπεκεί καί τὸν Τουρκὸν Κολφείνον μὲ τούς ὑποδηγίαν του στρατιότες, καθὸς οἴτον ὑποσκεμένος. Ἀφ’ οὗ δὲ ἐφθάσαμεν πρὸς τὰ μέρη τῶν Τσετσεβῶν εἰς Ἁγίαν Παρασκευβῆν λεγόμενην, ἐστείλαμεν νὰ ἔλθῃ ὁ Τουρκοκολφίνος πρὸς ἀντάμοσί μας διὰ νὰ ὀμιλήσομεν καί νὰ τὸν ἐξετάσωμεν περί τὸν ἐχθρῶν τῆς Πάτρας [ποῦ] εὑρίσκονται. Αὐτὸς ἐπιστηριζόμενος εἰς τό αἴτημά του φρόνιμα εἶχε γράψῃ πρὸς τούς ἐχθρούς καί φένεσθε ὅτι νὰ τούς εἶχε ὑποτιθετεμένους πρὸς τὰ μέρη του. Ἀφ’ οὗ ἐμοῖς ἐγνορίσαμε τοὺς σκοπούς του ἀπεράσαμεν πρὸς τὸ μοναστήριον Ἀγιάννης καί Παρασκεβῆς, καί ἅμα φθάνοντες ἐκάμαμεν τὰ ἀναγγαῖα ταμπούρια. Την Δευτέρα πουρνῶ πρίν τό εὔγαλμα ἡλιοῦ βλέπωμεν τούς ἐχθρούς καί βρίσκονταν ἀπό τὴν θέσιν τὴν ὁποίαν τοὺς εἶχεν ὁ Τουρκοκολφίνος καί ἀφού ἐσινάχθησαν ὅλοι ἔκαμεν τό κίνημά τους εἰς εἰς τὴν δόδεκα καταπάνο μας, ἐμοῖς ὁντες ἐτιμασμένοι εἰς τὰ ἀναγγαῖα ταμπούρια μας ἥλθεν ὁ ἐχθρὸς και ρίξαμε τῷ τουφέκι εἰς τὴν πρώτην ὥραν και τῆς ὑμέρας καί ἐβάστηξεν εἰς τάς δέκα. Ὁ ἐχθρῶς ὁντας ὁδηγημένος ἀπό τὸν Τουρκοκολφίνον μᾶς ἔπεσεν ἀπό τό ἐπάνον μέρος πρῶτο δεύτερο τουφέκι ὁποῦ ἔγινε μὲ τό γιουροῦσι καί μὲ τὴν ὁρμὴν του ὁ ἐχθρῶς μᾶς ἐκιρήεψεν τό ταμποῦρι τό ἀπάνου. ἡ Ἕλεινες μὲ τὸν ἐνθουσιασμῶν καί μὲ τὴν ἀπόφασιν διὰ νὰ νικήσουν ἤ νὰ νικιθοῦν ἔμιναν σταθερή εἰς τὴν ἀπόφασιν καί ἐπολέμισαν γενέος καί ἐματέοσαν τὴν ὁρμὴν καί τὲς ἐλπίδες τοῦ ἐχθροῦ ἐχάθηκαν ἐκ τὸν ἠμετέρον ἠροϊκὸς ἕος ὁγδοήντα ἀδελφί μας εκ τὸν ὁποῖον οἱτον ἐος πενίντα Κορίνθιοι ἐκ τὸν ὁποῖον οἷτον καί τέσερις καπετανέι τὸν χορίον αὐτῆς ἡ δὲ λοιποί οἷτον ἀλλα σῶματα, οἱμοῖς δἐ ἀφού ἐχθρῶς ἀνεχορίσεν κανὲν μητέ τις δέν εἰδαμεν ὅντες ἠστεριμένοι ἀπό τροφᾶς καί πολεμφόδια. εἰς τὴν πρώτην ὅραν τῆς νηχτὸς πέρνοντας τούς λαβομένους ἀναχορίσαμεν εἰς τὴν Ἀράχοβαν. Χθές εἰς τάς δήω ἡ ὅρα τῆς ὑμέρας βλέπομεν τὸν στρατιγὸν Λόντον καί Θεοχαρόπουλον καί τάς τέσσερες καί ὁ στρατιγὸς Κοίτζος, καί στρατιγὸς Μελετόπουλος, ἀφ’ οὗ ἐζήτησεν ὁ στρατηγὸς Μελετόπουλος καί οἰμοίς διὰ νὰ σκεδηάσομε νὰ τραβήξομε διὰ τὰ ἐπρὸς αὐτῆ ἀποφασίζοντας διὰ αναχορίσοντας τοὺς ὁμιλήσαμε, τούς ἐπαρακαλέσαμε, ἀλλὰ δέν ἠσακούστημεν καί ὁ ἀναχορισμὸς τους ἔφερε διλία εἰς τὰ σῶματὰ μας καί εἰς τούς Τουρκοφρονούντας περισσοτέραν εὐχαρίστηαν. Φαίνεσθε αὐτή ὅτι νὰ ἠσακούονται, διὰ ζῶσης ὅμος μὲ εἴπεν ὁ στρατηγὸς Λόντος ὅτι νὰ μὴν ἐπροχορήσομεν διὰ τὴν Ῥακίταν ἠ διὰ κανὰ ἄλλο μέρος τὸν Ἀρβανιτῶν ὅτι εὑρίσκονται συμαζομένοι Ἀρβανῖτες περίπου τῶν πεντακοσίον καί ἤθελε μᾶς βαρέσουν καί ὑμίς ἀπό τούς λόγους του γνωρίζομεν πολλὰ καλὰ ὅτι σιναγρικἐται | μὲ αὐτούς. Διὰ τοῦτο γενικὲ ἀρχηγέ, κρίνομεν εὔλογον νὰ σᾶς ὑπῶμεν νὰ ἀφήσεται κατὰ μέρος τὴν ὑπομονὴν σας πλαῖον καί νὰ πάρετε τὰ δραστίρια μέτρα ὅτι αὐτή <ἡ> ἄργητα θα σᾶς φέρη περισσοτέραν βλάβην παρὰ ὁφέλιαν διότι τὰ στρατεύματα ἀρχίζουν νὰ λιποτακτοῦν διὰ τὴν ἔλιψιν τὸν τροφὸν ὁποῦ πάσκουμε, διὰ τοῦτο ἀνάγκη πᾶσα διὰ νὰ διαταχθῆ τὰ στρατεύματα πρὸς τὰ αὐτόσε μέρη, καθὸς [γε...] ἀπό δῶ στέλνοντας καί τὸν στρατηγὸν Κολιόπουλον πρὸς τὰ ἐδῶ μέρη και συσωματοθῶμεν καί νὰ κινηθῶμεν κατὰ τὸν τουρκοφρονοῦντα δήδοντες πρὸς αὐτούς τό νἠζάμι. Τότε ὁ ἐχθρὸς περιορίζεται μόνος του καί ἀναχορεῖ ἀπό τὰ μέρη τῆς Βοστίτζας. Σὲ πληροφοροῦμεν σκοπῶς ἔχει καί προσκαλεῖ τούς προσκυνημένους ἐκ του μέρους τὸν Τζετζεβῶν διὰ νὰ τρυγήσῃ τάς σταφίδας. Διὰ τοῦτο, λοιπόν, ἂν κρίνεται εὔλογον νὰ κινηθοῦν μία ὅρα ἀρχίτερα τὰ στρατεύματα διὰ νὰ μὴν μετρήσομεν τὸν καιρὸν μας ἀδήκος. Ἐπιδή δε στέλνομεν καί τὸν ἐδικό μας καπ. Μίτρον νὰ σᾶς ὁμιλήσῃ διὰ ζῶσης καί δόσεται ἀκρόασιν εἰς τὰ λεγόμενὰ του καί εἶσθε νικοκυρέϊ νὰ κρίνεται τό φελημότερον. Περιμένομεν ὅσον τάχος τὴν ἀπόκρισί σας καί ὁδηγία σας καί μένομεν μὲ τό προσίκον σέβας καί εἰς τάς προσταγὰ σας.
20 Ἰουλίου 1827 Ἀράχοβα
οἱ πατριῶται
χ΄΄ Ιωάννης μαρτσέλος
παπανίκας
γεοργακη χελιοτης
ὑστερούμεθα μεγάλος ἀπο τροφᾶς καί ἀπό μπολεμοφόδηα καί νὰ μὴν λυποταχθῆση τῷ στρατόπαιδον νὰ προβλέψεται ὅσον τάχος ὅθεν ἐκρήνεται ὅτι εἶναι δήο ἡμέρες τῷ στρατόπαιδον ἠστεριμένον ἀπό τροφὴν καί εἶσθε νικο<κυ>ρέϊ.
οἱ ἴδιοι
[στὴν πρώτη σελίδα, πλαγίως:]
ὁς πληροφορούμεθα καί παμαρτυρικὸς εἴδομεν ἐκ τὸν ἐχθρῶν ὅτι νὰ ἔμιναν εἰς τὴν μάχην αὐτὴν τριακόσιοι πενήντα πέντε καί εὑδομήντα εὐτὰ ἐπήγαν εἰς Βοστίτζαν λαβομένοι καθώς μὲ παραστένουν οἱ προσκινιμένοι.
[ἐπὶ τοῦ νώτου, πλαγίως μὲ ἄλλο χέρι:]
ἀρ. 325
χ. Γιάννης, Παπανίκας καί Γ. Χελιώτης
|