|
Εισαγωγικό Σημειώμα
|
|
Παρασκευή, 18 Ιουλίου 1827
Επιστολή του Δημήτριου Μελετόπουλου προς τον Γενικό Αρχηγό Θεόδωρο Κολοκοτρώνη με την οποία τον ενημερώνει πως την προηγούμενη ημέρα (17 Ιουλίου) απέστειλε ένα απόσπασμα ιππέων στην πόλη της Βοστίτσας (σημ. Αίγιο), για να εξακριβώσουν αν υπήρχαν Οθωμανοί. Δεν εντόπισαν εισβολείς, σημειώνει όμως ότι αποβιβάστηκαν στα παράλια μερικοί από οθωμανικά πλοία και «ἥρπασαν σταφίδας». Αναφέρει ακόμη ότι 4 στρατιώτες του πήγαν στην Ανάκωλη (παράκτια θέση δυτικά του Αιγίου, η σημ. παραλία Άκολη ή Άβυθος), όπου συνέλαβαν πέντε «Ἄραβες» που είχαν και δύο παιδιά χριστιανούς. Τους αιχμαλώτους τους στέλνει στη Διοίκηση μαζί με το ένα χριστιανόπουλο, που κατάγεται από τα χωριά της επαρχίας Τριπολιτσάς, ενώ το άλλο το κράτησε, καθώς κατάγεται από την επαρχία Γαστούνης. Αποστέλλει και ένα συνημμένο έγγραφο σχετικά με την κατάσταση στην επαρχία (πρόκειται για την επιστολή Ιω. Φεϊζόπουλου, βλ. σχετικό [952]) Παράλληλα, ο Δημ. Μελετόπουλος αποστέλλει και γράμματα από χωριά της επαρχίας που προσκύνησαν (βλ. σχετικά [924], [950], [951]), ενώ σημειώνει τις προσπάθειές του να επιστρέψουν στην επανάσταση. Στη συνέχεια αναφέρεται στις καταχρήσεις εις βάρος της οικογένειάς του από τον Γέρο Φωτομάρα (Νάσο Φωτομάρα), ο οποίος είχε καταλάβει το σπίτι των Μελετόπουλων στο Ναύπλιο και κρατούσε όμηρο τον πατέρα του Δημήτριου Μελετόπουλου (τον Αγγελή). Ο επιστολογράφος ζητά τη συνδρομή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη για την απελευθέρωση του πατέρα και του σπιτιού του, ενώ διατυπώνει και ένα ειρωνικό σχόλιο για φίλους και εχθρούς χρησιμοποιώντας τη γνωστή παροιμία: «ὡς τὸν μῦθον ὁποῦ λέγει, ποῖος εὔγαλε τὸ μάτι σου βαθυά, ὁ ἀδελφός μου». Στο υστερόγραφο γίνεται αναφορά ανωνύμως σε έναν καλόγερο της μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών, ο οποίος καταγγέλλεται πως ερχόταν σε συνεννοήσεις με τις εχθρικές δυνάμεις.
|
|
Κείμενο
|
|
Ἐκλαμπρότατε γενικὲ ἀρχηγέ!
Χθὲς εἶχον στείλει μερικοὺς καβαλαραίους μου εἰς Βοστίτζαν, οἵτινες ὑπῆγαν μέσα εἰς τὴν χώραν, ἐκάθησαν ἀρκετὴν ὥραν, καὶ Τούρκους δὲν εἶδον τελείως, ἐξῆλθον ὅμως μερικοὶ ἀπὸ τὰ καράββια, τὰ ὁποῖα περιέπλεον χθὲς εἰς τὰ ἐκεῖσε παράλια καὶ ἀφ’ οὗ ἥρπασαν σταφίδας εἰσῆλθον ὀπίσω. Εἶχον πρὸς τούτοις καὶ κατὰ τὴν Ἀνάκωλην σταλμένους μερικοὺς συντρόφους μου διὰ νὰ παρατηρήσουν, καὶ ἐκεῖ εὗρον πέντε Ἄραβας μὲ δύο παιδιὰ χριστιανούς, εἰς τοὺς ὁποίους ἐπέπεσαν αἰφνιδίως τέσσαροι ὄντες οἱ ἐδικοὶ μου, καὶ τοὺς συνέλαβαν, καὶ ἰδοὺ σᾶς τοὺς στέλλω, καὶ ὅτι στέλλωντάς σας καὶ ἓν παιδίον ἀπ’ αὐτά, τὸ ὁποῖον εἶναι ἀπὸ τὰ χωρία τῆς Τριπολιτζᾶς, τὸ δὲ ἄλλο ἐκράτησα ἐδὼ ἐπειδὴ εἶναι ἀπὸ τὰ χωρία τῆς Γαστούνης. Πληροφορεῖσθε λοιπόν ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς Ἄραβας τόν ἀριθμόν τῶν Τουρκῶν πόσοι εὑρίσκονται εἰς τάς Πάτρας καὶ Καστέλια, καὶ τίνι τρόπῳ ἐκινήθησαν, μάλιστα το παιδίον αὐτὸ ἠξεύρει ἀράπικαν, ἐπειδὴ ὡς λέγει τὸ εἶχαν πιασμένο πρὸ δύο χρόνων.
Ἔλαβον σήμερον καὶ τὸ περικλειόμενον ἀπὸ τὸ ὁποῖον βλέπετε, ὅθεν καὶ ἐλπίζω νὰ τοῖς δωθῇ τὸ νιζάμι καθώς πρέπει. Δίκαιον εἶναι νὰ καταβῶσι αὐτόθεν καὶ τὰ λοιπὰ στρατεύματα, περὶ οὗ σᾶς ἔγραφον καὶ προχθές, καὶ χθές. Σᾶς ἔγραφον καὶ διὰ φυσέκια νὰ μοὶ προφθάσητε, καὶ ἐπειδὴ ὑστερούμεθα τελείως, καὶ οἱ στρατιῶται μου μὲ ἐφούρκισαν διὰ φυσέκια, στέλλω ἤδη τρία ζῷα ἐδικά μου, καὶ ἂν εἰσέτι δὲν σᾶς ἦλθον, πάρετε ἀπὸ τὸ Μέγα Σπήλαιον τρία φορτώματα διὰ νὰ μοὶ στείλετε, τὰ ὁποῖα περμένω ἀνυπομόνως ὡς ἀναγκαιότατα.
Λάβατε καὶ τὰ ἔσωθεν γράμματα ἀπὸ τὰ ἐδῷσε χωρία, ὁμοῦ καὶ τὰ μιαρά των προσκυνοχάρτια, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἐκ τοῦ χωρίου Παρασκευῆς, ὁργισθείς προχθὲς ἐξέσχισα, τὰ ὁποῖα σᾶς στέλλω μὲ ἕνα ἄνθρωπον ἑκάστου χωρίου, Θανάσιν ἀπὸ Κουνινᾶ, Παναγιώτην ἀπὸ Κακὸν χωρίον, Σπύλιον ἀπὸ Παρασκευὴν, καὶ ἕναν Βοστιτζᾶνον . Αὔριον σᾶς στέλλω καὶ τῆς Ἀρἀχοβας, Τοῦμπα, καὶ Γληγόρι.
Προλαβόντος μαθὼν ὅτι εἰς τὸ Ναύπλιον ὑπῆγον εἰς τὸ ὀσπήτιόν μου μερικοὶ στρατιῶται ἀπὸ τοῦ γέρου Φωτομάρα, καὶ κάμνοντες τὰς μυρίας καταχρήσεις, εἶχον πιασμένον καὶ τὸν πατέρα μου, καὶ τὸν καταστεναχώρησαν. Ἔγραψα πρὸν τὸν γέρον Φωτομάραν περὶ τούτου τὰ δέοντα, καὶ μοι ἀπεκρίθη ὡς τὸ ἐσώκλειστον γράμμα του διαλαμβάνει. Τέλος πάντων εἰς τὸ ὁσπήτιόν μου κάμνουν τὰ ὅμοια, καὶ τὸν πατέρα μου τὸν ἔχουν εἰς τὴν ἰδίαν στενοχωρίαν, καὶ τὸ ἐπάθαμεν τῷ ὅντι ὡς τὸν μῦθον ὁποῦ λέγει, ποῖος εὔγαλε τὸ μάτι σου βαθυά, ὁ ἀδελφός σου, ὁποῦ ἂν ἤθελε πειραχθῶ ἀπὸ τοὺς Γριβαίους δὲν μ’ ἔμελλεν ὡσάν ὁποῦ τὸ ἠξεύρω πῶς τοὺς ἔχω ἐναντίους. Ὅθεν ἂν ὁρίζετε ἡ εκλαμπρότη<ς> σας γράψετε περὶ τοῦτου ὅσα γνωρίζετε ἀναγκαῖα, διὰ νὰ ἀφήσωσιν ἐλεύθερον τὸν δυστυχῆ γέροντα πατέρα μου καὶ τὸ ὀσπήτιόν μου. Ἡμᾶς τοὺς Πελοποννησίους τέλος πάντων οἱ Ῥουμελιῶται ἀπὸ τὰς διχονοίας, καὶ ἀναξιότητὰ μας, μᾶς ἔκαμαν σχεδὸν εἴ|λωτας, καὶ δὲν βλέπω ἄλλο μέσον εἰς ἀνόρθωσιν ἡμῶν τῶν Πελοποννησίων ἀπὸ μίαν γενικὴν ἕνωσιν, καὶ καθαρὰν. Ταῦτα, καὶ μ’ὅλον τὸ σέβας μένω.
Τῇ 18: Ἰουλίου 1827: Παρασκευῇ
ὁ εὐπειθὴς
Δημήτριος Μελετόπλος
Πληροφοροῦμαι καθαρὰ ὅτι ἕνας καλόγηρος Ταξιαρχίτης συνεννοεῖται πάντοτε μὲ τοὺς Τούρκους, καὶ ἀνταμώνει συνεχῶς καὶ ἔστειλα δι’ αὐτὸν νὰ τὸν πιάσω.
[ἐπὶ τοῦ νώτου, πλαγίως μὲ ἄλλο χέρι:]
ἀρ. 308
Δ. Μελετόπουλος
Παρασκευὴ 18 Ἰουλ.
ἐλήφθη 19 Ἰουλ.
ἀπόκρ(ισις) 19 Ἰουλ.
|