|
Κείμενο
|
|
Εἴμεθα κατὰ τὴν 12/24 Ἀπριλλίου
Ἀπὸ τὸ ἀντίγραφον τῆς προηγουμένης τελευταῖας ἡμῶν ἐπιστολῆς, βλέπετε φανερὰ ὅτι μήτε στιγμὴν ἐχάσαμεν, ἀπὸ τοῦ νὰ σᾶς ἀποκριθῶμεν κατ’ ἀναλογίαν εἰς τὰ αἰτήματά σας. Ὅθεν ἐκ μιᾶς τοιαύτης ἐκθέσεως οἴδατε ἔως τῶρα τὴν ἀμετάτρεπτον ἰδέαν μας εἰς ὅλα καὶ καθ’ ὅλα τὰ ἑλληνικὰ διατρέξαντα· ἀλλ’ ἐπειδὴ δὲν οἴδομεν τὶ νεότερον εἰς τὸ γράμμα σας ἁπὸ 5 Μαρτίου ετ. π(αλαι)ον διὰ τοῦτο δὲν | παρεκτείνομεν τὸν λόγον μας, ἐν ᾦ πρὸς ἀποφυγὴν μιᾶς ἐπαναλήψεως σᾶς ἐξαποστέλλωμεν τῶρα μὲ τὴν ἐπιστροφὴν τοῦ κυρίου Ζαχαριάδου τὸ ἶσον τῆς προλεγομένης ἡμῶν ἐπιστολῆς, τὴν ὁποίαν ἐπικυροῦμεν καθ’ ὅλα τὰ μέρη.
Ἡ φήμη ἐξέδωκεν νέαν τινὰ μεταῤῥύθμισιν εἰς τὰ ἑλληνικὰ πράγματα, τὰ ὁποῖα ὁ Θεὸς τῶν δικαίων ἂς τὰ εὐλογήσῃ ἐπὶ καλῷ τοῦ καταπληγομένου Ἑλληνικοῦ Ἕθνους. Ποίας φύσεως εἶναι αὕτη ἡ μεταβολή, δὲν γνωρίζωμεν καταλεπτῶς ἔως τῆς ὥρας, ὅθεν δὲν δυνάμεθα ποσῶς νὰ ὑπολογήσωμεν καὶ τὴν συνέπειάν της· συμπερένωμεν ὅμως, ἀπό τινα διδόμενα, ὅτι ἡ βαρύτης τῆς ἑλληνικῆς πλάστιγγος, θέλει δώσῃ εὐλογοφανῆ ἀφορμὴν εἰς τοὺς θεωρητὰς καὶ παρατηρητάς της νὰ σταματήσῃ τὴν κλίσιν των, ἔως οὗ οἴδωσι πραγματικοτέρως τὰς κινήσεις τῶν Ἑλλήνων, ἀποδοτικὰς εἰς τὰ διπλοματικὰ ἑαυτῶν τέλη.
Τὸ παρὸν στάδιον τῆς Ἑλλάδος, ὅσον [[εἰς]] ἀποφαίνεται εἰς τὴν ἐπιφάνειαν κλονιζόμενον, ἄλλο τόσον ἐπιζητεῖται εἰς αὐτὸ σκέψις, καὶ σκέψις [δὲν εἶναι] εἰς τὴν διοργάνισίν του. Εἴπαμεν καὶ λέγωμεν, καὶ φρονῶμεν, ὅτι ἡ καθεστῶσα κατάστασις ἡ ὁποῖα προμυνύει ἀνάπλασιν εἰς τὸ ἐσωτερικόν της, πρέπει ἀναμφιβόλως νὰ συμμορφοθῇ μὲ τὸ τέλος τῆς κοινοφελείας, κατ’ ἀξίαν καὶ τῶν διπλοματικῶν σχέσεων τῆς Ἑλλάδος.
Καθ’ ἣν εὐλογημένην ὥραν οἱ Ἕλληνες ἐνώθησαν ἔχωμεν χρηστὰς ἐλπίδας νὰ ἐπεξεργασθῶσι καθὼς πρέπει καὶ συμφέρει τὰ πάντα μὲ νοῦν ἐσκεμμένον καὶ πατριωτικόν, περὶ τῆς ἐνεστώσης καὶ μελλούσης στερεᾶς διαμονῆς τῶν ἐθνικῶν δικαιωμάτων. Ὁ παρὼν καιρὸς εἶναι ἀναμφιβόλως ὁ χρησιμότερος ὡς πρὸς τὴν τύχην τῆς αἰωνίου ἀποκαταστάσεως τῶν ἑλληνικῶν ὑποθέσεων· εἰς ταύτην τὴν καιρείαν καὶ σπουδαίαν ἐπωχήν, χρειάζεται παρ’ ἄλ|λοτε ἡ πραγματικὴ ἀδελφότης καὶ ἡ ἄδολος πραγματεία, περὶ πάσης συζητήσεως ἀποδοτικῶς εἰς τὴν μονιμοτέραν ἐπιστήριξιν τῆς ἐθνικῆς πανευδαιμονίας. Κατ’ ἄλλον τρόπον ἡ ἰδιαιτέρα διπλωματία, καὶ τὸ πολιτικὸν φέρσιμον ἑκάστου συμφέροντος ἀποτελεῖ τὴν μηδενότητα εἰς τὴν πτῶσιν τῆς ὁλικῆς ὑπολήψεως. Ἕκαστος Ἕλλην πολίτης, καὶ πολίτης σημαντικὸς χρεωστεῖ ἀπαραιτήτως, ἂν θέλει τὸ εἶναι του νὰ ὑπάρξῃ μὲ τὴν ἐθνικὴν εὐτυχίαν νὰ παραβλέψῃ τὸ ἰδιαίτερον τέλος ἐμπρὸς εἰς τὴν στεραίωσιν τῆς γενικῆς δόξης. Αὕτη ἡ ἐθνικὴ δόξα δὲν ὑψοῦται ἂν τοῦ πολίτου τὸ σκοπούμενον δὲν προηγεῖται ἀπὸ τῆς Πατρίδος τὸ σκοπούμενον, καὶ ἐθνικὸν ποθούμενον κυρίως δὲν λέγεται ἂν τὸ καλὸν δὲν εἶναι κοινόν. Ὅθεν μὲ τοιαύτην βάσιμον ἀρχὴν διευθυνόμεναι ὡς ἐργασίαι τοῦ πολίτου, εἶναι ἀναντήρητος ἡ ἐθνικὴ ἀποκατάστασις τῆς ἀνεξαρτησίας τῆς ὁποίας τὰ θεμέλια γίνονται στεραιοτέρως, ὅτε ἡ κυβέρνησίς της ἠξεύρει νὰ δώσει τὴν ἀνήκουσαν ἀναλογίαν εἰς τὸ στερέωμὰ της.
Ἐπάνω εἰς αὐτὸ τὸ προκείμενον γνωρίζετε καλῶς τὰ φρονήματά μας, περὶ τῶν ὁποίων σᾶς ἐδώσαμεν τοσάκις ἀφορμὴν νὰ τὰ ἀναμασήσετε. Ὅθεν καὶ περὶ αὐτῶν στοχαζόμεθα ἀνοφελῆ πᾶσαν ἄλλην ἐξομάλινσιν ἥτις αὐτὴ καθ’ ἑαυτὴ γίνεται περιττή, ὡς πρὸς αὐτὸ τὸ ζητούμενον, εἰς τὸ ὁποῖον βλέπωμεν νὰ ἐπιμένετε μὲ τοσαύτην πεποίθησιν καὶ ἀπόφασιν.
Σχετικῶς μὲ τὴν ἀπόφασιν ὁποῦ θέλετε δώσῃ εἰς τὸν κοινὸν φίλον κύριον κόμητα δὲ Ῥῶμαν, θέλωμεν διενεργήσει τὰ εἰκότα, ὡς πρὸς τὴν παιδείαν τοῦ υἱοῦ σας κυρίου Κωνσταντίνου· μένων βέβαιος ὅτι θέλομεν μεσαλλαβήσει μὲ ἀδελφικὴν προτροπὴν παρὰ τῷ ἱππότῃ τῷ Ἐϋνάρδῳ, περὶ τῆς καλλίστης αὐτοῦ διαγωγῆς.
Προσμένωμεν τὰς πατριωτικὰς ἀναγγελίας σας καὶ μένωμεν μὲ ὅλην τὴν ἀδελφικὴν ἀγάπην.
Εἰς τοὺς ὁρισμούς σας
Κό(μη)ς Δραγώνας Παναγιώτης Θ. Στεφάνου Διονύσιος ὁ δὲ Ῥώμας
[στὸ κάτω ἀριστερὸ περιθώρειο τῆς α΄ σελίδας:]
Πρὸς τὸν γενναιότατον ἀρχηγὸν κυ. Θεόδωρον Κολοκοτρώνην
|