|
Εισαγωγικό Σημειώμα
|
|
Μοναστήρι [: Άγιος Δημήτριος Δαμαλά], 8 Απριλίου 1827
Επιστολή του Νικήτα Σταματελόπουλου προς τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη με την οποία τον ενημερώνει πως με «τὴν εὐχὴν τῆς Πατρίδος» πηγαίνει εις το χρέος του. Ο Νικ. Σταματελόπουλος είχε λίγες ημέρες νωρίτερα, στις 4 Απριλίου, λάβει διαταγή από τον Αρχιστράτηγο Richard Church να εκστρατεύσει στην Αθήνα. Ο νέος Αρχιστράτηγος στην εν λόγω διαταγή εξέφραζε την ευαρέσκειά του για τη σύνεση του Νικ. Σταματελόπουλου ως φρουράρχου της Γ΄ Εθνοσυνέλευσης (βλ. Τ. Γριτσόπουλος - Κ. Κοτσώνης, Αργολικόν Αρχείον, σ. 296). Ο Σταματελόπουλος στο παρόν ευχαριστεί τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, γιατί ο γραμματικός του Γεώργιος Αθανασιάδης, συμβιβασθείς με τον Αναγνώστη Δικαίο, εξελέγη βουλευτής της επαρχίας Λεονταρίου (βλ. Χρ. Λούκος (επιμ.), Πρακτικά της Βουλής, σ. 329· Γ. Αθανασιάδης, Ημερολόγιο, σ. 218) και ζητεί αντιστοίχως από τον Θεόδ. Κολοκοτρώνη να μεριμνήσει να εκλεγεί και κάποιος έμπιστος του Κολιόπουλου στην επαρχία Καρύταινας. Στο υστερόγραφο σημειώνει πως, αν και μίλησαν προφορικά, επιθυμεί να λάβει και γραπτά την απόκρισή του, ενώ στη συνέχεια αναφέρεται σε υπόθεση που αφορά τα Ζαχαρόπουλα, δηλαδή τους αδελφούς Ζαχαρόπουλους, για την οποία δεν έχουμε περισσότερες πληροφορίες.
|
|
Κείμενο
|
|
Θεῖε μου προσκυνῶ.
Ἐγὼ μὲ τὴν εὐχὴν τῆς Πατρίδος, καὶ τὴν ἐδικήν σου, πηγαίν[ω ...] τὸ χρέος μου. Αὐτὴν τὴν στιγμὴν ὅμως ὁποῦ ἀναχορῶ, θέλω νὰ σοῦ ἐξηγηθῷ ὡς καθαρὸν σου παιδὶ τὰ αἰσθήματά μου, καὶ τὴν θέλησίν μου, καὶ ὡς πατέρας μας ἠκολούθησον. Ὁ Νικήτας, ὁ Κολιόπουλος καὶ ὁ Γεναῖος, εἶναι παιδιά σου ἀχόριστα καὶ τοὺς εἶσαι πατέρας καλός. Ἀλλὰ δὲν πρέπει νὰ ἀμφιβάλλω, ὅτι πρέπει νὰ εἶναι καὶ συγκαταβατικός, καὶ διὰ νὰ μὴν σοῦ ἐξηγηθῶ εἰς πλάτος, θέλω νὰ ἐξηγήσῃ τὰ οὐσιώδη. Ἐμένα μὲ εὐχαρίστησες βέβαια, διότι συμβιβασθεῖς ὁ ἰδικός μου Ἀθανασιάδης, μέσον μου μὲ τὸν κὺρ Ἀναγνώστην Δικαῖον, ἐμβαίνει εἰς τὸ Βουλευτικόν, καὶ τοῦτο ὄχι διὰ ἄλο, παρὰ μόνον διὰ τὰς ὑποθέσεις μου. Τώρα μένει νὰ εὐχαριστήσεις καὶ τὸν Κολιόπουλον ἐπάνω δι’ ἕναν τοῦτον ἀφιερωμένον πρός τὴν Καρύταινα, τὸ ὁποῖον καὶ ἀποβλέπει ὡς πρός τὴν ὕπαρξίν του πατέρα μου, εἴμεθα παιδιά σου, καὶ μὴν μᾶς παραβλέπης, καὶ ἂς ἐνθυμηθῶμεν τὶ μᾶς ἔκαμεν ὁ ἕνας καὶ ὁ ἄλλος, καὶ τώρα πάλιν θέλουν νὰ μᾶς καβαλικεύσουν. Ἐπειδή λοιπὸν εἶναι εἰς τὸ χέρη σου, τὸ ἀφιερόνω, καὶ τελείωσέ το πρός εὐχαρίστησιν, καὶ ἐδικήν μου καὶ τοῦ ἀδελφοῦ Κολιόπουλου. Μένω, θεῖε μου, βέβαιος ὅτι δὲν θέλει μᾶς κακοκαρδίσῃς, καὶ οὕτως ἀναχορῷ μὲ τὴν εὐχήν σου.
ἀπὸ Μοναστήρι τῇ 8 Ἀπριλλίου
1827 μία ὅρα τῆς νυκτός.
ὁ υἱός σου
Νικήτας σταματελόπουλος
Πατέρα μου, σοῦ ὁμίλησα καὶ ἐκ στόματος ἀλλὰ διὰ νὰ ἐκστρατεύσῳ ἥσυχος ἐπιθυμῷ διὰ νὰ μὲ ἀποκριθῇς εἰς ὅσα σοῦ ὁμίλησα καὶ ἄνωθεν σοῦ γράφω, διὰ νὰ γνωρίζωμεν ἂν εἶναι παιδιά σου ἐγώ ὁ Νικήτας, ὁ Κολιόπουλος καὶ ὁ Γεναῖος καὶ μὲ τὸν ἴδιον ὁποῦ στέλνω τὸ παρόν μου [ἂς λά]βω τὴν ἀπόκρισιν.
[πλαγίως μὲ τὸ ἴδιο χέρι:]
Σοῦ ένθυμήζω, πατήρ μου, ὅτι τὰ Ζαχαρόπουλα εἶναι παιδιὰ καὶ ἀδελφοί μας, καὶ ἡ ὑπόληψις ἐκεινῶν εἶναι ἰδική σου καὶ ἰδική μου καὶ ὅλου μας [τοῦ] ὁσπητίου, ὅθεν νὰ διαφεντέψῃς τὴν ὑπόληψίν των χωρὶς νὰ ἀφίσῃς νὰ μεταχειρισθῇ ὁ ἕνας καὶ ὁ ἄλλος τὰ καπριτζιά του.
[ἐπὶ τοῦ νώτου :]
Ν. Σταματελόπουλος Μοναστ[ήρι]
τῇ 8 Ἀπριλλίου
|