|
Εισαγωγικό Σημειώμα
|
|
Αίγινα, 15 Φεβρουαρίου 1827
Επιστολή του μέλους της Διοικητικής Επιτροπής Αναγνώστη Δεληγιάννη προς τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη με την οποία απαντά σε προηγούμενη του τελευταίου της 10ης Φεβρουαρίου (βλ. την επιστολή στο Αρχείο Κανέλλου Δεληγιάννη, σ. 214). Ο Αναγν. Δεληγιάννης αναφέρει την κρισιμότητα της κατάστασης στα στρατόπεδα της Αττικής και της Στερεάς Ελλάδας και θεωρεί πως, αν ο ίδιος φύγει από την Αίγινα, θα κατηγορηθεί για τις αρνητικές εξελίξεις. Στη συνέχεια δηλώνει πως είναι «διὰ πάντὸς ἀχώριστος καὶ καθ’ ὅλα ἀναπόσπαστος ἀπὸ τὴν ἐκλαμπρότητά σας», αλλά επιθυμεί να προφυλάξει την υπόληψή του. Σχολιάζει πως πάντοτε προσπάθησε να λειτουργήσει υπέρ της ενότητας και της ομόνοιας. Στο τέλος ενημερώνει τον Θεόδ. Κολοκοτρώνη ότι θα προσπαθήσει να βρει έναν «εὐλογοφανῆ καὶ εὔφημον τρόπον» και θα αποσυρθεί, θα πάει στην οικογένειά του, αλλά όχι στην Ερμιόνη, όπου ήδη είχαν ξεκινήσει οι προκαταρκτικές συνεδριάσεις της Γ΄ Εθνοσυνέλευσης. Στο αριστερό τμημα του φύλλου υπάρχουν εκτεταμένες φθορές.
|
|
Κείμενο
|
|
Ἐκλαμπρότατε ἀδελφέ!
Ἔλαβον τὸ ἀδελφικὸν σας, ἐξ οὗ εἶδον τὰ ἐν αὐτῷ σημειούμενα, ὅτι δηλ. νὰ ταχύνω τὸν εἰς ταὐτόσε ἐρχομόν μου, ἐπειδὴ ἡ Συνέλευσις ἔκαμεν ἔναρξιν καὶ ὡς ἐκ τούτου ἡ ἀναβολὴ δὲν εἶναι καλή. Ἔχετε δίκαιον νὰ μὲ γράφητε αὐτὰ ταῦτα, καθότι δὲν θέλετε νὰ βάλλητε βάσιν εἰς τὰ προγραφέντα μου, περὶ τῶν ἐνταῦθα διατρεχόντων, τῶν τῆς Ἀττικῆς, καὶ τῶν στρατοπέδων τῆς Χέρσου Ἑλλάδος. Ὅθεν ἐπαναλαμβάνω νὰ σᾶς εἴπω καὶ αὖθις, ὅτι εἰς τὴν κατάστασιν ὁποῦ ἔφθασαν τὰ πράγματα, καὶ διὰ τὸν κίνδυνον εἰς τὸν ὁποῖον ἡ Ἀττικὴ εὑρίσκεται, καὶ τὸ δυσοικονόμητον τῶν στρατοπέδων αὐτῶν, κατὰ τὴν πρὸς ἐμὲ μεγάλην παρατήρησιν ὁποῦ οἱ ἐνταῦθα ἔχουσιν ἅμα ὁποῦ ἐγὼ ἀναχωρήσω ἀπ’ ἐδώ, καὶ ἔλθω αὐτόσε μεταχειριζόμενοι ὕλην τὴν ἀπ’ ἐντεῦθεν ἀναχώρησίν μου θέλει νεκρώσωσι τὰ πάντα, καὶ διαλυομένων ἐκ τούτου τῶν στρατοπέδων, ὅ,τι ἀπευκταῖον εἰς τὴν Ἀτ[τικὴν ἀκολουθήσει], καθὼς καὶ εἰς τὴν Χέρσον Ἑλλάδα, νὰ ῥίψωσι τὸ βάρος καὶ τὴν [κατηγορίαν] ἐπάνω εἰς ἐμέ, διακηρύττοντές με διὰ τῆς ἐφημερίδος πρωταίτιον καὶ [ὑπεύθυνον] ὅλων αὐτῶν τῶν ἀπευκταίων κακῶν.
Ἐγὼ ὅτι εἶμαι διὰ πάντὸς ἀχώριστος καὶ καθ’ ὅλα ἀναπόσπαστος ἀπὸ τὴν ἐκλαμπρότητά σας, τοῦτο εἶναι ἀναντίῤῥητον, ἀλλ’ ὅμως ἐπιθυμῶ νὰ ἔχω καὶ τὴν ὑπόληψίν μου διότι καὶ ὁ ἴδιος ἡ ἐκλαμπρότης σας, ὅσον καὶ ἂν μ’ ἀγαπᾶτε, δὲν μὲ ὑποφέρετε βέβαια ὅταν χωρὶς ὑπόληψιν εἶμαι. Τὸ ὁποῖον τοῦτο και δὲν στοχάζομαι ποτὲ ὅτι νὰ ἐπιθυμῆτε. Ἐγώ ἂν ἕως τώρα δὲν ἐδυνήθην νὰ ὠφελήσω τὴν Πατρίδα, μ’ ὅλον τοῦτο καὶ δὲν τὴν ἔβλαψα καὶ μ’ ὅσα κατὰ καιροὺς ὑπέφερα, ἐφύλαξα τοὐλάχιστον τὴν ὑπόληψιν καὶ συνείδησίν μου. Καὶ ἤδη εἰς τοιαύτην [στιγμὴν] καὶ κρίσιμον περίστασιν νὰ τὰ χάσω, καὶ νὰ μείνει εἰς τὸ Πανελλήνιον καὶ [εἰς τὴν] Ἱστορίαν τὸ ὄνομά μου δυσφημούμενον ὡς ἀπαταιῶνος καὶ πρωταιτίου ὅλων αὐτῶν τῶν προλεχθέντων κακῶν, εἶναι ἀφόρητον εἰς ἐμέ, καὶ προτιμηταῖος κάλλιον ὁ θάνατος. Ἐν’ ᾧ μάλλιστα βλέπω τρανώτατα ὅτι ὁ εἰς ταυτόθι ἐρχομός μου μηδαμινὴν ὠφέλειαν ἠμπορεῖ νὰ προξενήσῃ, ὡς πρὸς τὴν μεγάλην βλάβην ὁποῦ ἐκ τούτου ἕπεται ν’ ἀκολουθήσῃ εἰς τὰ στρατόπεδα καὶ εἰς τὴν Ἀττικήν, τὰ ὁποῖα ὅλα ταῦτα ἀφ’ οὗ ἐσκεμμένως καὶ ἀπαθῶς παρατηρήσατε, δὲν ἀμφιβάλλω ὅτι θέλετε δικαιώσει, αὐτόν μου τὸν τρόπον καὶ στοχασμόν, καὶ θέλει εἰδῆτε προσέτι πόσον εὑρίσκομαι μπερδευμένος ἐκ τούτων, ὥστε καὶ ἡ ἀπόφασίς μου σκοτίζεται. | Ἡ θέλησις καὶ ἐπιθυμία μου εἶναι ἡ αὐτὴ διὰ νὰ εἴμεθα διὰ παντὸς ἑνωμένοι καθ’ ὅλα καὶ σύμφωνοι. Ἀλλ’ αὐτὸ δὲν προῆλθεν ἀπὸ ἐμέ. Μ’ ὅλα ταῦτα δὲν ἤθελε σᾶς ἐνοχλῶ μὲ πολλά μου γράμματα βέβαια, γνωρίζων καλῶς ὅτι δὲν εἶναι ἱκανὰ διὰ νὰ σᾶς πείσωσι. Μ’ ὅλον τοῦτο καθὸ ἀδελφὸς εἰλικρινὴς δὲν ἠμπορῶ καὶ νὰ μὴν σᾶς γράψω τὰ διατρέχοντα, κάθε ἐναντίον, ὅσα τὴν Πατρίδα καὶ ἡμᾶς πειράζουσι, καὶ τὰ αἴτια ὁποῦ ἄχρι τοῦδε ἐμποδίζουσι διὰ νὰ εὑρισκόμεθα μαζύ.
Δι’ ὅλα ταῦτα καὶ ἐπροσπάθησα διὰ νὰ λείψῃ ἡ διαίρεσις καὶ διχόνοια, καὶ νὰ εἰσαχθῆ ἡ κοινὴ ἕνωσις καὶ συμφωνία, ἥτις μόνη ἠμποροῦσε νὰ ὠφελήσῃ καὶ τὴν Πατρίδα καὶ τὴν ἡσυχίαν μας καὶ περιπλέον ἤθελε προξενήσῃ μεγαλητέραν τιμὴν καὶ δόξαν τῆς ἐκλαμπρότητός σας. Καθότι ἀπὸ τάς [ἐπὶ] τῶν ἐχθρῶν νεογεγονείας τῶν Χερσοελλαδίτων νίκας βλέπω πόση καὶ ὁποία [δόξα] περιμένει τὰ στρατιωτικὰ ἐκεῖνα σώματα, καὶ μ’ ὅλον ὅτι τοῦτο εἶναι γενικῶς εἰς [τὴν Πατρί]δα ὠφέλιμον, ὁποῦ οἱ ἐχθροὶ καταστρέφονται, θέλει εἶσται ὅμως πολλὰ ὠφελι[μότερα] εἰς τὴν παρούσαν ἑπωχὴν εἰς ἐκείνους διότι λαμβάνουσιν ἰσχύν εἰς τὰ ἑλλη[νικὰ] πράγματα, ἐν’ ᾧ οἱ Πελοποννήσιοι διὰ τὴν μεγάλην [καὶ τακτικὴν δύναμιν τοῦ] Ἰμπραχίμη δὲν ἐκατόρθωσαν λαμπρόν τι ἀριστούργημα [...ἀπο]φάσιζαν διὰ νὰ φυλάξωσι τὴν μεταξύ των συμφωνίαν καὶ ὁμόνοιαν [...] ἠμποροῦσαν νὰ ὑπερασπισθῶσι εἰς κάθε ἑπωχὴν τὰ δίκαιά των [...] τὴν ὑπόληψιν καὶ τὸν χαρακτῆρα γενικῶς τῆς Πατρίδος των [...] τὴν συμφωνίαν ἐπροσπάθησα κἀγώ ὅλαις δυνάμεσιν. Ἀλλ’ ἀφ’ οὗ [...] ἁμαρτιῶν μας δὲν ἐκατορθώθη χρεῖα ὑπομονῆς καὶ ὁ ἅγιος Θεὸς πλέον [ἂς] τὰ διορθώσει.
Ἐγὼ μ’ ὅλα ταῦτα θέλει προσπαθήσω διὰ νὰ γλυτώσω ἀπ’ ἐδὼ μὲ ἕναν [εὔσχημον], εὐλογοφανῆ καὶ εὔφημον τρόπον, ὥστε νὰ μὴν πάθω κατὰ τὴν ὑπόληψιν, καὶ θέλει ἀναχωρήσω διὰ νὰ ὑπάγω νὰ ἡσυχάσω εἰς τὴν φαμηλίαν μου. Ὡς σᾶς εἶπον καὶ νὰ ἔχω τὸ σύνειδός μου τοὐλάχιστον ἐλεύθερον. Τὰ δὲ τῆς Πατρίδος [...] πλέον κατὰ τὴν φύσιν των, καίὁ ἅγιος Θεὸς ἂς οἰκονομήση τὸ συμφερώτερον ἀντάξιον. Ἐντεῦθεν οὐδὲν πρὸς σημείωσίν σας καὶ ὲν τοσούτῳ μένω.
τῇ 15 Φευβρ. 1827 ἐξ Αἰγίνης
ὁ ἀδελφός σας
ἀναγνώστης δηλιγιάννης
[πλαγίως μὲ ἄλλο χέρι:]
α. δεληγιάννης 15 Φευβρ.
Αἵγινα
|