|
Κείμενο
|
|
Ἐκ Ζακύνθου τῇ 18 Ἰανουαρ(ίου) 1827 Ε.Πον
Εὐγενέστατοι!
Καθ’ ἥν ἐπωχήν ὅπου ὅλα τά ἐξευγενισμένα πλήθη ἁπάσης τῆς οἰκουμένης κινοῦνται οἰκειοθελῶς καί τοσοῦτον φιλανθρώπως, εἰς βοήθειαν τῶν ἀπορούντων Ἑλλήνων· καθ’ ἥν εὐλογημένην ὥραν, αἱ διάφωραι Δυνάμεις τῆς Εὐρώπης ἐπεξεργάζονται τήν νομιμότητα τῶν ἐθνικῶν δικαιωμάτων τοῦ ἑλληνικοῦ δυστυχοῦς λαοῦ, μετά τοσαύτης διπλοματικῆς σπουδαίας μελέτης, ὡς πρός ἐνεστῶσαν κατάστασιν τῶν αὐλικῶν ὑποθέσεων, σχετικῶς εἰς τήν εὐρωπαϊκήν πολιτικήν ἰσσοροπίαν, καί εἰς τά ἴδια ξεχωριστά συμφέροντα ἑκάστης ἐπικρατείας· καί ἐν μέσῳ τοσούτων καί τοιούτων ἀγαθῶν κλίσεων μιᾶς ἀπείρου συναισθαντικοτάτης ἐφέσεως, καί μιᾶς μεγίστης γενναῖας συνδρομῆς ἀπό μέρος τῶν φιλελληνικῶν κομητάτων ἐργαζομένων διά τήν μονιμοτέραν ἐπιστήριξιν τῆς ἑλληνικῆς ἐλευθερίας βλέπωμεν κατά δυστυχίαν! μέ ἀνέκφραστον ἡμῶν βαθείαν λύπην, καί μέ ναρκοτικήν ἀπορίαν, ἅπαξ ἅπαντας τούς ἑλληνικούς ἀρχηγούς, μηδενός ἐξαιρουμένου, νά κυριευθῶσιν ἀπό τήν μεγαλητέραν ἔξαψιν τῆς σπουδαρχίας καί ἰδιοτελείας καί νά ἐξαγρωθῶσιν ἀπό τέτοιαν εὐκαταφρόνητον καί ἀξιομίσητον κακοήθειαν ὥστε νά ἀφαιρεθῇ καί αὐτό τό κοινόν διακριτικόν καί νά τούς κάμῃ νά λησμονήσωσι παντελῶς θρησκείαν καί πατρίδα μόνα ἔνδοξα ὑποκείμενα καί τοσοῦτον δεκτά παρά θεόν καί ἀνθρώποις, εἰς τά ὁποῖα οὗτοι ὀρκούμενοι ἀπ’ ἀρχῆς τῶν λαμπρῶν ἀγώνων των, ἔδωσαν νά καταλάβουν εἰς ὅλον τόν κόσμον ὅτι ἡ αὐτά ἀνυψοῦνται ἤ μέ αὐτά εἶναι ἀπόφασι- | σμένοι νά θυσιάσωσι καί αὐτήν τήν ἰδίαν ζωήν.
Ἄν εἶναι ἄλλο ἐπιχείρημα εἰς τόν κοινονικόν βίον, ὁποῦ νά εἶναι δίκαιον καί ἐνάρετον, καί ὁποῦ νά ἔχῃ τήν πρώτην τάξιν εἰς τήν ἑταιρείαν, ὁ ἑλληνικός ἀγών, ὡς ἐθνικός ὁποῦ εἶναι, εἶναι ἐξάπαντος καί ὁ δικαιότερος καί ὁ νομιμότερος· ἄν ἔγνων ποτέ μεταβολή εἰς οἷαν δήποτε ἐπικράτειαν ἥτις νά ὑπολογισθῇ μέ λόγους εὐλογοφανεῖς καί ἰσχυρούς τά ἐγχειρήματά της, ἡ ἑλληνική ἀναμφιβόλως ὑπερέχει πάσης ἄλλης· διότι μία τοιαύτη ἐθνική οἰκογένεια ἀφ’ οὗ κατεβασανίσθη ἀπό τοσαύτης πολυχρονίου θηριώδους δουλείας, καί ἀπό μιᾶς σκληροτάτης ἀνηκούστου βασανίσεως στερουμένης ἕως τοῦ παραμικροτέρου εἴτε φυσικοῦ εἴτε ἠθικοῦ καλοῦ, ἀναβλάστησε οὔτω πῶς θαυμασίως, ἐπί σκοπῷ νά ἀποτινάξῃ ἀπό τόν καταπληγομένον αὐτῆς τρἀχηλον, τόν βαρύτατον σίδηρον τῆς παντοτινῆς αἰχμαλοσίας, ὁποῦ τήν εἶχε θέσῃ τοσοῦτον ἀνηλεῶς καί ἀπανθρώπως ὁ ἀναθεματισμένος αὐτῆς τύραννος Ὀθωμανός. Ἐκ μίας τοιαύτης τερατώδους στάσεως, ἀπό τήν ὁποίαν ἐπανῆλθε τροπαιοῦχος ἡ τάλαινα Ἑλλάς, ἡ ποτἐ τροφός τῶν κοινονικῶν καί ἐξευγενισμένων λαῶν, ἔδωσε δικαίαν ἀφορμήν εἰς ὅλους τούς ὁμογενεῖς νά συναισθανθῶσι τοσαύτην ὑπερβολικήν ἀγαλλίασιν, ὥστε νά συντρέξωσι προθυμότατοι εἰς τήν διακεκομένην αὐτῆς φωνήν, καί ποῖος μέ λόγον, ποῖος μέ ἔργον ἐπροθυμοποιήθη νά τήν προστατεύσωσι κατά χρέος· ἦλθε κατ’ εὐχήν καί ἡ περιμενωμένη καλή ὥρα καθ’ ἥν καί οἱ ἐτερογενεῖς ἤρχισαν καί αὐτοί νά ἀναγνωρίσωσι τά δίκαια τοιαύτης ἱερᾶς μεταβολῆς καί νά συμμαχίσωσι μέ τά γνήσια τέκνα της εἰς τήν συντέλεσιν τοῦ σκοποῦ τῆς ἐλευθερίας καί ἀνεξαρτησίας.
| Μεταξύ τῶν ἑτέρων ὁμογενῶν, ὁποῦ ἐκινήθησαν πρός ἐνδυνάμωσιν τῆς ἑλληνικῆς ἀνεγέρσεως, εἴμεθα καί ἡμεῖς ὥστε ἐξ οἴκοθεν ἐτρέξαμεν αὐθόρμητοι, καθ΄ ὅσον μᾶς ἐσυγχωροῦσεν ἡ θέσις μας, καί ὁ ἰδιαίτερος χαρακτήρ μας, νά συμπράξωμεν τό κατά δύναμιν, εἰς τήν αἰσίαν ἐπιτυχίαν τοῦ σκοποῦ μας. Ἀλλά εἰς αὐτάς τάς πολυμόχθους καί πολυεξώδους ἡμῶν ἐργασίας, εἰς ἄλλο δέν ἀποτείνοντο αἱ θυσίαι μας, εἰ μή μόνον εἰς τό κοινόν συμφαῖρον, μηδ’ ἄλλον θεόν λατρεύωμεν παρά τήν κοινήν ὀφέλειαν καί εὐδαιμονίαν, ὁποῦ νά ὑποστηριχθῇ εἰς βασίμους ἀρχάς μιᾶς πολιτικῆς καί ἐθνικῆς μονιμοτάτης ἀποκαταστάσεως. Αὐτό εἶναι τό καθ’ αὐτό ἔργον μας, καί ἐπάνω εἰς αὐτό νυχθημέρως σπουδάζωμεν, πῶς ἔχωμεν νά εὕρωμεν τούς ἁρμοδιοτέρους τρόπους, διά νά ἀποστερεωθῇ τό λαμπρόν οἰκοδόμημα τῆς ἑλληνικῆς ἐλευθερίας καί ἀνεξαρτησίας, μέ ἀπαραβίαστα καί ἄσειστα θεμέλια. Ἀφοσιομένοι ὅλως διόλου εἰς τήν κατόρθωσιν ἑνός τοιούτου τελικοῦ σκοποῦ, ἐπροσκαλέσαμεν κατά καιρόν τούς ἀγωνιζομένους εὐπατρίδας, ὅπως μέ τήν αὐτῶν φρόνησιν καί συνέργειαν νά τόν στερεώσωμεν εὐκολοτέρως. Ἀλλ’ ὅταν οἴδαμεν καί ἐπείσθημεν ὅτι ἀπό μέρους τους διοργανίζοντο ἀσυστόλως καί ἀσυνηδείτως ἡ ἐπιστήριξις τοῦ ἰδιαιτέρου ἀτομικοῦ τέλους μέ τήν θυσίαν τῶν κοινῶν συμφερόντων, ἦτον ἐπώμενον τοῦ συστήματός μας νά παραμερίσωμεν ἀπό τοιαῦτα φθοροποιά καί χαμερπῆ ὄντα, καί νά ζητήσωμεν ἑτέρων εἰλικρινῶν πατριωτῶν τήν συνεργασίαν καί νουνέχειαν, ἄν τά ἐβλέπαμεν καί αὐτά ὁμόφωνα καί ὁμοπνέοντα εἰς τήν γενικήν ὀφέλειαν τῆς ἑλληνικῆς ὑποθέσεως.
| Ἀφ’ οὗ ἐστρέψαμεν τό βλέμμα μας εἰς τά τρία ὑμῶν ὑποκείμενα ἐπροθυμοποιήθημεν πατριωτικῶς, δίχως νά διστάσωμεν ποσῶς ἀπό τοῦ νά σᾶς γνωστοποιήσωμεν ἐγκαίρως καί τακτικῶς τάς ἡμῶν ἀρχάς καί πράξεις, μεθ’ ὅλην τήν ἀπαιτουμένην ἀκρίβειαν καί καθαρότηταν, καί ὡς πρός τά ἀληθῆ συμφέροντα τῆς πατρίδος καί τήν ὀφέλειαν τῆς ἰδίας ἡμῶν θέσεως καί ὑπολήψεως, ὥστε ἐκ τοιούτων φρονημάτων καί ἐπιχειρημάτων οἵδατε φανερά, φανερά ὅτι δέν διεπράξαμεν μέ κᾀνένα τέλος ἀλλά ὅλως διόλου ἀφοσιωμένοι διά τό κοινόν καλόν τῆς Ἑλλάδος βεβαία ἔχοντες τήν αὐτόνομον αὐτῆς ὕπαρξιν. Ὅθεν καί δι’ αὐτό τοῦτο τό κύριον τέλος τό μεταχειρίσθημεν πάντη τρόπον, ἴσως καί παρέκι ἀπό τοῦ δέοντος διά νά ὑποστηρίξωμεν τήν ἐξωτερικήν ὑπόληψίν σας, εἰς τό νά ἐνδυναμώσωμεν ἐντόνως, ὅ,που δεῖ τά πρόσωπά σας, καί εἰς τό νά κάμωμεν νά διαφημισθῆ τέλος ὅτι ἡ εὐγένειά σας, μόνοι τρεῖς, εἶσθε καί οἱ σωτῆρες καί οἱ φιλόστοργοι πατέρες τοῦ ἑλληνικοῦ Ἔθνους. Καί τούτου πραχθέντος διά ποῖον ἄλλον σκοπόν, παρά διά τό καλόν τῆς πατρίδος καί ἑπομένως διά τήν ἰδικήν σας δόξαν; Ὅσον ἀπό μέρους μας δέν ἔχωμεν τί νά μᾶς ἐλέγξῃ, διότι ἐπράξαμεν ὅ,τι μᾶς ὑπαγόρευσαν τά πατριωτικά καί φιλικά χρέη ἀφ’οὗ ἄρχησαν κατά δυστυχίαν νά βλέπωμεν τά αἴτια ἑνός σκανδάλου. Ἐπρομαντεύσαμεν τήν ψυχρότητά σας καί διά τοῦτο σᾶς τό προεγράψαμεν ἀτομικῶς εἰς ἕκαστον καί σᾶς ἐσυμβουλεύσαμεν συχνότατα, νά τά ἀφήσετε κατά μέρος καί νά συναινοθεῖτε μέ μίαν σύμποιαν καί μέ ἕνα σφιγκτόν καί ἀδιαίρετον δεσμόν ἀδελφικῆς καί πιστῆς ἑνώσεως, ἄν ᾖσθε ἀληθινοί φίλοι τῆς πατρίδος καί ἄν θέλετε τό καλόν της ἀλλ’ εἰς ὅλα ταῦτα κατά δυστυχίαν δέν εἰσηκούσθημεν πόπωτε, ἐν’ ᾧ ἕκαστος κα | τά τά ἑαυτῶν συμφέροντα ἐκινήθη νά μᾶς δικαιολογηθῇ, χωρίς ποτέ νά μᾶς δώσῃ τήν ἀνήκουσαν δικαίωσιν καί ἀκρόασιν εἰς τούς ἀποχρῶντας λόγους μας, ἀποδοτικούς πάντοτε εἰς τήν βαρύτητα καί ἀξιότητα τῆς κοινῆς ἐθνικῆς ὑποθέσεως, ἥτις ἐπεξεργάζετο ὡς βούλεται κατά τήν ἑαυτῆς γνώμην καί συμφαῖρον καί ὄχι ὡς ἐχρειάζετο.
Τάχα μᾶς ἔχετε τόσον ἀνοήτους ὁποῦ νά μήν ἠξεύρωμεν πόθεν ἐκπηγάζεται τό καθ’ αὐτό αἴτιον τῆς ὑμετέρας ἀσυγχωρήτου διαιρέσεως; καί τῆς ἐπονειδίστου διαφωνίας; καί ποῖον ἄλλο εἶναι εἰμί τοῦ ἀτομικοῦ συμφέροντος, τῆς ἰδιοπαθείας καί τῆς ἀντιζηλίας, ἐπειδή ἄν ἄλλως ἦτον καί ἀληθινά διασώζετο πατριωτική ἔφεσις εἰς τά κοινά συμφαίροντα, ἄφινε ἕν τοιοῦτον οὐράνιον αἴσθημα, νά ριζωθῇ εἰς τήν Ἑλλάδα ἡ κακία ἀντί τῆς ἀρετῆς, ἡ ἀδικία ἀντί τῆς δικαιοσύνης, ἡ ἀντιπάθεια ἀντί τῆς συμπαθείας, ἡ ἀχαριστία ἀντί τῆς εὐγνωμοσύνης, ἡ ταραχή ἀντί τῆς τάξεως, ἡ λειποταξία καί ἀναρχία ἀντί τῆς εὐπηθείας καί μονίμων ἀρχῶν, ἀνταρσία ἀντί τῆς εὐνομίας, καί τέλος ἡ κακοήθεια ἀντί τῆς χρηστοηθείας. Καί πῶς φίλοι νά μήν ἀναστενάξωμεν βαρέως καί ἀπό βάθους ψυχῆς ἀκούοντες καί βλέποντες τέτοιαν τρομακτικήν θέαν, καί ἄς παρασταίνεται καί ζωγραφίζεται μέ τοιοῦτον μαλακόν χρῶμα ἡ τύχη καί τά πράγματα τῆς Ἑλλάδος, πῶς νά μήν ἀγανακτήσωμεν καί πικρῶς νά κλαύσωμεν, ὅ,τε πληροφορούμεθα πῶς οἱ πατέρες τοῦ Ἔθνους εἶναι εἰς παντοτινήν φιλονικείαν καί ἔριδα διά τήν παραμικροτέραν καί διόλου ἄχρηστον φιλονικείαν, ὁποῖας εἶναι τό διατρεχούμενον προκείμενον περί ἐκλογῆς τόπου, ὅ,σον νά συγκροτηθῇ ἡ διακεκομένη Τρίτη Ἐθνο- | συνέλευσις, παραμελοῦντες οὕτω πῶς τάς πλέον οὐσιώδεις ἐθνικάς συνελεύσεις, καί ἐξ αἰτίας τοιαύτης ἀνοσιουργοῦ καί τῷ ὄντι ποταποτάτης αἱρέσεως, αἱ Πελοποννησιακαί πολεμικαί ἐργασίαι ἔμειναν ἀπό καιροῦ νεκραί καί παντάπασιν διαλελυμέναι, ὥστε καί ὁ Ἰμπραήμης ἐξ αὐτῆς ὀφελειμένος τρέχει ὅ,που θέλει καί ὅπως βούλεται, καί ὁ Κιουταχῆς μέ ὅλας τάς σημαντικάς ζημίας, τάς ὁποίας αἰσχάτως ἐδοκίμασε ἀπό τά γενναῖα καί πατριωτικά ἀνδραγαθήματα καί ἀντιπερισπασμούς τῶν Στεραιοελλαδιτῶν στενά πολιορκεῖ καί τό φρούριον τῶν κλεινῶν Ἀθηνῶν, καί τά διασοζώμενα κακά τῆς Κορίνθου καί τοῦ Μιστρός, καί ἡ δολοφονία εἰς τά παράλλια τῆς Ἥλιδος, καί ποῖοι φονεύονται; οἱ Ζακύνθιοι, καί τέλος ἡ ἀναρχία [[ἡ ἀναρχία]] παντοῦ βασιλεύει, καί ἀναβλαστοῦνται, ἀντί τῆς ἀδελφικῆς ἀγάπης, αἱ ἀξιώσεις καί τά ἐλαττώματα· ἀλλά διά τό μεγαλήτερον δυστύχημα ἀρχίζουν πάλιν οἱ ἐχθροί τῆς Ἑλλάδος νά διαλύουν εἰς τόν ξένον κόσμον τήν ἀνυποληψίαν διά τοιαῦτα αἰσχρά καί τιμωρητά πρακτικά, ἐν ὧ οἱ νομοδόται καί ἀρχηγοί τοῦ ἑλληνικοῦ πολυπαθοῦς λαοῦ ἔπρεπε ἐξάπαντος νά κινηθῶσι διά νά διασώσωσι τήν κινδυνεύουσαν πατρίδα, μήπως ἡ συμπάθεια καί ἡ εὐσπλαχνία καί ἐκείνων τῶν φιλανθρωπικῶν φιλελληνικῶν κομητάτων παύσῃ καί αὐτή, καί τότε ποῦ νά εὑρεθῇ πόρος ζωοτροφιῶν, ποῦ καί πῶς νά ἐξοικονομηθῶσιν αἱ τοσαῦται καί τοιαῦται κατεπείγουσαι ἀνάγκαι τῆς πατρίδος; ὅταν συλλογιζόμεθα τά τοιαῦτα, ὁποῦ δέν περνᾶ μία στιγμή ἀνατριχιάζωμεν καί φρίτωμεν.
Ἀφ’ οὗ σᾶς ἐκθέσαμεν τάς σκέψεις μας καί τάς παρατηρήσεις μας, ὡς πρός τήν πολιτικήν ὁδηγίαν τῶν κυβερνούντων Ἑλλήνων ἀρχηγῶν, | καί ὡς πρός τήν ἑαυτῶν ἰδιοτέλειαν δέν δυνάμεθα νά ἀποσιοπήσωμεν ὅτι ἐξιχνιάζωμεν φανερά μία ἀθλίαν χαύνωσιν καί μίαν εὐλίγιστον μετατροπήν, ὁποῦ καταντᾶ νά εἶναι ἄπειρος εἰς τά συμβούλια τῆς ἐκτελεστικῆς καί νομοδοτικῆς δυνάμεως, ἡ ὁποία μεταβαλομένη ἀπό στιγμῆς εἰς στιγμήν ὑπό τήν ἀλωπεκήν ἐπίῤῥοιαν τῶν διαφόρων ἀντιφερομένων φατριῶν, ἀναδέχεται μέ τοσαύτην εὐκολίαν τῆς ἡμέρας τά ῥαδιουργήματα, διοργανισμένα μέ ἀνορθώτατη καί ἐπιθετικοτάτην σχεδίασιν, δίχως νά διευθύνεται μέ βέβαια καί σταθερά ἐπιχειρήματα, ὥστε δέν ἀποτελεῖται ἄλλο παρ’ ἡ ἀνικανότης τῶν ἀπατρίδων σκευωρῶν, ὑποχρεοῦντες καί αὐτούς τούς τιμίους καί καλούς πατριῶτας, νά γνωρίσωσιν ὅτι ἡ ἐπικράτεια δέν κυβερνᾶται πλέον, καί ἡ διεύθυνσις, καθώς καί ἡ ἐξοικονόμησις τῶν ἐργασιῶν της γίνεται βαρυτέρα καί ἐπαισθητή εἰς τούς λαούς της, οἱ ὁποῖοι ἀναγκασμένοι ἀπό τοιοῦτο εἶδος πολιτεύσεως τούς κάμνει νά πέσουν εἰς κακοήθειαν, καί οὔτω πῶς ἀποδίδεται ἡ κατηγορία ἀπό τούς ἔξω εἰς ὅλον τό Ἔθνος, καί ἐκ τούτου αἱ Εὐρωπαϊκαί δυνάμεις λαμβάνωσιν ἀφορμήν νά παραιτηθῶσιν ἀπό τά διαπραγματευόμενα συμφαιρτικά ἐπιχειρήματα, ὡς πρός τήν πολιτικήν ἀποκατάστασίν του.
Ἄς ἀλοίμωνον! Εἰς ἕν Ἔθνος ὅταν ὑπάρχῃ μία τοιαύτη δημοσία ὑπουργεῖα, καί ὅταν οἱ πρῶτοι ἀρχηγοί καταγίνονται εἰς τά τοιαῦτα, πῶς ἠμπορεῖ νά βλαστήσῃ, ἡ εὐτυχής οἰκονομία τῶν δημοσίων ὑποθέσεων, καί πῶς ἄλλως ἔχη νά καταντήσῃ ἡ τύχη σας, ὁπόταν ἡ εὐγενεία σας, ὁποῦ εἶσθε τρεῖς ἐκ τῶν σημαντικοτέρων τοῦ ἑλληνικοῦ Ἔθνους, καί ὡς τοιοῦτοι ἀναγνωρισμένοι ἀπό τήν Εὐρώπην δέν συμφωνεῖτε μέ καθαράν συνείδησιν πρός ἀνόρθωσιν τῆς συμμωτινής ἐπαπειλουμένης | ὁλικῆς φθορᾶς; Τί ἀξίζει πλέον ἡ σκευωρία ὅταν χαθῆ ἡ πατρίς; Τί συμφέρουσιν τά πλούτη ἐμπρός εἰς τήν ἀληθινήν σας ὑπόληψιν καί πραγματικήν δόξαν, ὅταν αἱ πράξεις δέν ἀποδείχνονται πατριωτικαί καί φρόνιμαι; Τάχα ἄν εἷς ἐξ ὑμῶν ὑπερισχύσῃ ἐπί τοῦ ἄλλου μέ σκοπόν νά ἀνυψωθῇ ἐπί τῆς πτώσεώς του, δέν βλάπτει καιρείως καί οὐσιωδῶς τά κοινά συμφέροντα; Κατορθουμένου τούτου τοῦ ἀξιομισήτου ἐπιχειρήματος δέν γίνεται φανερά προδωσία ἐναντίον εἰς τήν Πατρίδα, εἰς τήν φυλίαν, εἰς τήν ἐμπιστοσύνην, εἰς τήν μετριοφροσύνην καί εἰς τό δίκαιον; Σᾶς ἐρωτοῦμεν; Πῶς δυνάμεθα νά δικαιόσωμεν τοιαῦτα κεφαλικά λάθη εἰς τά ἀνώτερα μέρη, εἰς τά ὁποῖα σᾶς ἐσυστήσαμεν; Καί μέ ὅλας τάς τιμωρητικάς διατρεχωμένας καταχρήσεις ἐδυνήθημεν ἕως ὥρας να βαστάσωμεν, κοντά εἰς τά εὐρωπαϊκά κομητάτα, τά ὁποῖα ὁλονένα ἀποστέλλωσιν εἰς τήν Ἑλλάδα· πλήν τῶρα πῶς ἔχωμεν νά σᾶς δικαιολογήσωμεν, ὅτε παρευρισκόμενα ἀπτοήτως τά αὐτῶν μέλη, δέν ἔκαμαν ἄλλο παρά νά ἐξιχνιάσωσι καί νά ἀναφέρωσι τάς αὐτῶν πικράς παρατηρήσεις κατά τῆς Πατρίδος; Ποῖα ἀπολογία μᾶς μένει ὁποῦ νά εἶναι ἰσχυρά καί ἱκανή εἰς τήν ἀθωοσίν σας; Ὅ,τι ἦτον δυνατόν νά πραχθῇ ἀπό μέρους μας τό ἐπράξαμεν μεθ’ ὅλης ψυχῆς καί καρδίας καθ’ ὅλην τήν ἔκτασίν της, μά δέν ἐλλείψαμεν μ’ ὅλους τούς τρόπους νά σᾶς κάμωμεν καί γνωρίσετε τάς καταρχήσεις ἑνός τοιούτου ἰδιοτελοῦς συστήματος γέμοντος ἀπό τά χειρότερα ἐλαττώματα, καί ἀπό τά ὀλεθριότερα ἐπώμενα ἐμεταχειρήσθημεν πᾶν ἄλλο σωτήριον μέσον διά νά ἀνακαλέσωμεν εἰς τήν φρόνησίν σας τά περασμένα λάθη, τά ὁποῖα ἔπρεπε κἄν νά σᾶς γένουν μαθήματα, πρός ἀπολογίαν νέων ἐν- | δεχομένων ἰδείων δυστυχημάτων καί πρός ἀνάκτησιν καί στεραίωσιν τῆς γενικῆς καί ἀτομικῆς ὑπολήψεως, εἰς μάτην ὅμως ἐκοπιάσαμεν, ἐπειδή ὄχι μόνον δέν μᾶς ἠκροάσθητε, ἀλλά καί τά ἐναντία ἐπιχειρήσθετε καί ἀντιπράξατε, κατά λόγον ἀντίστροφον, ὅσα μία καθαρά καί πατριωτική συνείδησις τά μέμφεται καί τά ἀποῤῥίπτει πέραν τοῦ Ἄδου. Πῶς λοιπόν ἔχετε νά ἀποδείξετε ὅτι ὁ σκοπός σας εἶναι πατριωτικός καί ἐνάρετος, ὅταν ἡ ὁδηγίαι σας καί αἱ πράξεις σας εἶναι παντάπασην ἐναντίαι εἰς τά ἀληθῆ δημόσια συμφέροντα; Καί καθόλου εὐαπόδεκται εἰς τήν ἐφαρμογήν τῆς ἐνεστώσης εὐρωπαϊκῆς διπλοματικῆς, καί εἰς τήν πατριωτικήν κίνησιν τῶν ὁμογενῶν; Ὤ ἤθη, ὤ καιροί!!!
Ἐκθέττοντες κατ’ αὐτούς τούς λόγους τά φρονήματά μας ἐστοχάσθημεν διά τήν τελευταῖαν φοράν νά σᾶς τά καθυποβάλλωμεν ὑπό τήν νόησίν σας, ὅπως διά μιᾶς φρονίμου καί ἀπαθοῦς ἀνακρίσεως γνωρήσετε τήν καθ’ αὐτό κατάστασιν τῶν ἐσωτερικῶν καί ἐξωτερικῶν πραγμάτων, σχετικῶς μέ τά γενικά καί μερικά συμφέροντα, τά ὁποῖα δέν ὑποστηρίζονται ἄλλως πῶς παρά διά τῆς ἡμετέρας ἀδελφικῆς συμπνοίας καί τῆς ὁμοφρόνου πατριωτικῆς σχεδιάσεως· εἰδ’ ἄλλως ἡ ἑλληνική ὑπόθεσις διαφθείρεται καί τά ὑποκείμενα σας ὑποπίπτουν εἰς τόν πλέον ἀναίσχυντον ὀνειδισμόν.
Ἐν τοσούτῳ σκεφθεῖτε μετά βαθείας σπουδῆς ταῦτα τά λεγόμενά μας, καί θέλετε εὑρῇ ὅτι αὐτά εἶναι ὅλως διόλου ὑπαγορευομένα, ἀπό ἁπλοῦν καί ἔνθερμον αἴσθημα, ἀναγενημένου ἀπό κᾀμμιᾶς λογῆς τελικότητα, ἀλ- | λ’ ὡς πιστοί καί εἰλικρινεῖς φίλοι σας, ὁποῦ ἀγαπῶμεν καί τήν ὑπόληψίν σας καί τήν δόξαν σας, σᾶς τά ἐκοινοποιήσαμεν, καί διά τήν αὐτῶν καθαράν εὔνοιαν διακυρηττώμεθα ὅταν οἴδαμεν κᾀκία ἀπό τήν φιλογένειάν σας παρεκτραπώμενοι ἀπό τάς ἀρχάς τοῦ πατριωτισμοῦ τῆς δικαιοσύνης καί τῆς ἀγαθοεργείας, μόνα συστατικά τά ὁποῖα χαρακτηρίζουν τούς ἀληθεῖς καί εὐγενεῖς εὐπατρίδας καί τούς ἀποκατασταίνουν ἀθανάτους καί παραδειγματικούς εἰς τάς ἐπερχωμένας γενναιᾶς τῶν γενναιῶν· εἰδέ ἐκ τοῦ ἐναντίου ὁ ἔνοχος, ὅποιος καί ἄν ᾖναι, θέλει σύρῃ ἐπάνω του, ὄχι μόνον τοῦ Ἔθνους τήν κατάραν ἀλλά καί τήν δυνατήν ἀγανάκτησιν ὅλων τῶν φίλων τῆς Ἑλλάδος, καί μάλιστα τῶν ὑποκειμένων ἐκείνων, ὁποῦ κατόπι παντός διαβήματός του τόν προσέχη ὡς ἄλλος Λυγκεύς.
Διονύσιος ὁ δε Ῥώμας
Παναγιώτης Θ. Στεφάνου
Κος Δραγώνας
[ἐπί τοῦ νώτου:]
Τῶν Ζακυνθίων πρὸς τοὺς Πελοπ. γράμμα
[Ἐπιγραφὴ διεύθυνσης, στὸ κάτω μέρος τῆς α΄ σελίδας:]
Πρός τόν ἐκλαμπρ(ώτατον) πρόεδρον τῆς Σ. Διοικ. Ἐπιτροπῆς κ. Ἀνδρέαν Ζαΐμην, καί πρός τούς γενναιοτάτους ἀρχιναύαρχον τῆς ἑλλην. θαλασσίου δυνάμεως κ. Ἀν. Μιαούλην καί γενικόν ἀρχηγόν τῶν πελοπον. δυνάμεων κ. Θ. Κολοκοτρώνην.
|