|
Εισαγωγικό Σημειώμα
|
|
Καρύταινα, 15 Ιανουαρίου 1827
Επιστολή του Γενναίου Κολοκοτρώνη προς τον πατέρα του Θεόδωρο Κολοκοτρώνη με την οποία περιγράφει τις κινήσεις των εχθρικών δυνάμεων και τις αψιμαχίες γύρω από την Καρύταινα. Συγκεκριμένα αναφέρει την κλοπή από τους Έλληνες ζώων από τον καταυλισμό των Αιγυπτίων κοντά στο Λεοντάρι. Ανάλογες επιθέσεις έκαναν οι Έλληνες και στο Καλογεροβούνι. Στη συνέχεια αναφέρει ότι θα μεταβεί στην επαρχία Μιστρά, αν και οι Γιατράκοι τον ενημέρωσαν πως έχουν αφήσει το κάστρο «ἀπεριόριστο» και μαζί με τον «Σωτήρο» (ο Μιστριώτης Σωτήρος Ζαχαρόπουλος ;) σκοπεύουν να μεταβούν στην Ερμιόνη (βλ. και σχετικά [786], [790]). Ενημερώνει ακόμη πως ο Γ. Γιατράκος έχει διατυπώσει πολλά παράπονα και καλεί τον πατέρα του να γράψει καταπραϋντικά στους Γιατράκους, γιατί είναι φίλοι τους και δεν πρέπει να τους δυσαρεστήσουν. Ακόμη τον πληροφορεί για την αναφορά που απηύθυναν προς την Συνέλευση πρόκριτοι των γειτονικών επαρχιών που ζητούσαν τον εφοδιασμό του φρουρίου της Καρύταινας (βλ. σχετικό [791]) κάτι που το θεωρεί ζωτικής σημασίας στον πόλεμο κατά του Ιμπραήμ και ζητά την άδεια να μεταβεί ο ίδιος στην Συνέλευση για να την υποστηρίξει. Στο πρόσθετο σημείωμα αναφέρει ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την αποστολή δύο περικεφαλαίων ως δώρων στον Hamilton και στον Gordon, τα έξοδα για τις οποίες θα αναλάμβαναν οι Κολοκοτρωναίοι. Ακόμη αναφέρεται στην ανάγκη προμήθειας κρέατος που θα το κάνει «παστουρμά» για να το αποθηκεύσει για τις ανάγκες του Κάστρου της Καρύταινας, την επισκευή του οποίο είχε ξεκινήσει από τον Δεκέμβριου του 1826 (βλ. σχετικό [781]). Τέλος σχολιάζει ζητήματα που είχε θέσει ο πατέρας του σε δική του επιστολή που δεν εντοπίστηκε στο αρχείο. Ο αναφερόμενος «Σαράντος» πρέπει να είναι ο Σαράντος Παπαγιαννόπουλος από το Βαλτέτσι (Φ. Χρυσανθόπουλος, Βίοι Πελοποννησίων, σ. 219), ενώ ο «Βανικιώτης» είναι ο Ι. Βανικιώτης, πρόσωπο του στενού περιβάλλοντος της οικογένειας Κολοκοτρώνη (Χρυσανθόπουλος, ό.π., σ. 182). Το παρόν έχει δημοσιευτεί μόνο τμηματικά στα Υπομνήματα (έχει δημοσιευτεί το «Κατά τάς 10 τοῦ παρόντος ... αἰχμάλωτοι τοῦρκοι μᾶς πληροφόρησαν»).
|
|
Κείμενο
|
|
Σεβαστὲ μου πάτερ!
Ἔλαβον τὰ ἀπὸ 30 καὶ 31 τοῦ παρελθόντος γράμματὰ σου μὲ τὸν Βανικιότην, καὶ ἵδα τὰ ἐν αὐτοῖς. Στοχάζομαι διόλου περιττὸν νὰ σοῦ ἐκτανθῶ εἰς ὅσα μοῦ γράφεις. Ἐν’ ᾧ προχθὲς διὰ τοῦ Ναυπλίου σοῦ ἔγραφα εἰς πλάτος περὶ πάντων τῶν κατ’ ἐμέ. Κατὰ τὰς 10 τοῦ παρόντος ἐφάνηκεν ἓν σῶμα ἐχθρῶν εἰς τοὺς Λάκκους τὸν κάμπον ἕως ὀκτὼ χιλιάδες, μὲ πολλὰ φορτεῖα ζαηρέδων, καὶ τὴν ἄλλην ἡμέραν ἀπέρασαν διὰ Τριπολιτζάν. Τὴν αὐτὴν ἡμέραν ἐκοιμήθηκαν εἰς τὸ Λοντάρι ἀποκάτω, καὶ ἐπῆγαν οἱ Ἕλληνες διὰ νυκτός κατ’ ἐπάνω τους, καὶ χωριστὰ ὁποῦ τοὺς ἔκλεψαν ἕνα πλῆθος ζώων, τοὺς ἔδωσαν καὶ μίαν φωτιάν, ὥστε Κύριος οἶδε τὶ ἔγινε, ἐβάστηξαν τουφέκι ὀλίγον, καὶ ἔπειτα ἔφυγαν. Ἐπληγώθη ἐκεῖ τού Λιάκου Σινανιότη τὸ παιδί, καὶ ἄλλος ἕνας Ἕλλην ἀβλαβῶς ὅμως. Ἐκοιμήθηκαν ἄλλα δύο βράδ͜ια εἰς τὸ Σαπολείβαδον, ἐπειδή δὲν ἠμποροῦσαν νὰ ἐμβάσουν τὰς τροφὰς διὰ μιᾶς, διότι οἱ Ἔλληνες τοὺς ἔκλεψαν ὅλα τὰ ζῶα καὶ ἐκεὶ δὲν ἔλειψαν οἱ Ἕλληνες νὰ τοὺς πειράξουν, ἁρπάζοντές τους τὰ ζώα, καὶ σκοτώνοντας καὶ πολλούς. Χθὲς λοιπὸν ὁληνύκτα ἀπέρασαν διὰ κάτω καὶ [τοὺς] ἔπεσαν πολλοὶ Ἕλληνες κοντά. Δὲν ἠθέλησαν πανάθεμά τους νὰ ζυγώσουν ἐδὼ ὁλότελα, ἐν’ ᾧ ἐπροσμέναμε νὰ ἔλθουν τοὐλάχιστον νὰ ἔλθουν νὰ ἰδοῦν, διὰ νὰ τοὺς δώσουμε κανέναν φόβον Θεοῦ, ἐπειδή ὄντας μὲ ὀλίγους ἐδώ, δὲν ἠμποροῦσα νὰ εὕγω παρέκει νὰ τοὺς κτυπήσω, διότι ὅσοι Ἕλληνες ἦσαν ἐδὼ πλησίον ἀκούωντας τοὺς ἐχθροὺς ἐπῆρε ὁ καθείς τὴν φαμελιά του καὶ τὰ πράγματά του καὶ ἔφυγαν. Ὁ ζαερές των ἦτον ἀπὸ παξιμάδι, ἅλας, καφφέ, ῥίζι, βούτυρον, ῥούμια, ἐνδύματα, παπούτζια, καὶ ἴσως να ἦχαν καὶ λουφέδες τῶν ἐν Τριπολιτζᾷ· ἀπὸ αὐτὰ τὰ εἶδη τῶν ἐφοδίων τοὺς ἐπῆραν εἰς τὸ Καλογεροβοῦνι ὁ Σαράντος καὶ ἄλλοι Βαλτετζαῖοι δέκα φορτία, καμμίαν ζημίαν δὲν ἐπροξένησαν οὔτε εἰς τὸν πηγαιμόν τους, οὔτε εἰς τὴν ἐπιστροφήν τους· ὁ Ἰμπραΐμης δὲν ἦτον κοντά, ἀλλ’ ἔμεινεν εἰς Μοθώνην ὀλίγον άσθενής, ὡς ἕνα κρητικάκι καὶ αἰχμάλωτοι Τοῦρκοι μᾶς ἐπληροφόρησαν. Ἐμποδίσθημεν λοιπὸν ὡς ἐκ τούτου ἀπὸ τὸ νὰ πάμε εἰς Μιστρά, καὶ θέλει τὸ ἀκολουθήσομεν ἑπομένως· ἀλλ’ οἱ Γιατράκοι μᾶς γράφουν, ὅτι τὸ Κάστρον τὸ ἄφησαν ἀπεριόριστον καὶ αὐτοὶ ἀναχωροῦν μὲ τοὺς πληρεξουσίους τῆς Σπάρτης διὰ ταὐτόσε πέρνοντες μαζί τους καὶ τὸν Σωτῆρον, καὶ προσκαλοῦντες καὶ τοὺς ἀντιφερομένους τους διὰ νὰ κριθῶσι, καὶ στοχάζομαι νὰ ᾖναι περιττός ὁ ἐκεῖ πηγαιμός μας, ἠμπορῶ ὅμως ἂν ἴδω ἄργητα ἀπὸ τὸ μέρος των νὰ τὸν ἀκολουθήσω μ’ ὀλίγους καβαλαραίους. Ὁ Γιωργάκης Γιατράκος μοῦ γράφει πολλὰ παράπονα, καὶ στοχάζομαι νὰ ἔχῃ δίκαιον, διότι δὲν ἦτον καλὸν νὰ τοὺς δυσαρεστήσωμεν, ἐν’ ᾧ ἐστάθησαν φίλοι μας καὶ πιστοὶ εἰς τὰς περισυνὰς περιστάσεις· ὅθεν κάμε του ἕνα γράμμα περιποιητικόν, διὰ νὰ τοῦ εὐγάλῃς τὴν ὑπόνοιαν ὁποῦ ἀπὸ τὸ μέρος μας ἔχει, καὶ ἐλπίζω νὰ εὐχαριστηθῇ μ’ αὐτό. Ἐγὼ τοῦ ἔγραψα, καὶ θέλει τοῦ γράψω ὅσα στοχάζομαι ἀναγκαῖα ἀπὸ τὰς πέριξ ἐπαρχίας, δηλ(αδὴ) Ἀρκαδιᾶς, Λεονταρίου, Ἀνδρούσης, Φαναρίου, καὶ ἀπὸ τὴν Καρύταινα ἐγινε μία ἀναφορὰ πρός τὴν Συνέλευσιν, διὰ νὰ έφοδιασθῇ τοῦτο τὸ φρούριον καθώς προχθὲς σ’ ἔγραφα καὶ διὰ νὰ πληροφορηθῶ καλὰ καλὰ ἄν ἔχω ἐλ|πίδας διὰ νὰ λάβω τρωφάς, θὰ ἔλθω ὁ ἴδιος νὰ τὴν παῤῥησιάσω, καὶ δώσαι μου τὴν ἄδειαν νὰ κατέβω, καὶ πάλιν νὰ ἐπιστρέψω, διότι στενοχωροῦμαι πολύ ὅταν τὸ βλέπω εὔκαιρον ἀπὸ τὸν ἀναγκαῖον ζαερέ, καὶ τὰ τείχη ξηρὰ δὲν μᾶς ὠφελοῦν, ὅθεν τὸ ὀγληγορότερον προσμένω ἀπόκρησίν σου περὶ τῆς καταβάσεώς μου αὑτόσε. Μένω δὲ ἐν τοσούτῳ μ’ ὅλον τὸ σέβας.
Τῃ 15 Ἰανουαρίου 1827
ὁ υἱός σου
Ἰωάννης Θ. Κολοκοτρώνης
[μὲ τὸ χέρι τοῦ Θ. Ῥηγόπουλου:]
Καρύταινα κἀγὼ σᾶς ταπεινῶ προσκυνῶ
ὁ ὡς υἱός σας θ. ῤηγόπουλος
[προσθήκη μετὰ τίς ὑπογραφές:]
Τὰς περικαφαλαίας διὰ τὸν Ἄμιλτων καὶ Γόρδωνα, θέλει τὰς στείλω ἀκολούθως, μὲ τὸν Ἀναστάση.- Διὰ τὸ πρᾶγμα τοῦ Γρύβα, πρέπει νὰ ᾖμαι κάτω ἐγὼ ὅταν ἔλθῃ ἀπὸ Ζάκυνθον, νὰ το παραδώσω, φθάνει ὅμως ἐντός όλίγου.- Τοὺς πληρεξουσίους ὡς μοῦ γράφεις ἐβίασα, καὶ οἱ τοῦ Πύργου φθάνουν ὀγλήγορα, καθὼς καὶ ὁ ἕνας τῆς Ἀνδρούσης, οἱ Γαστουναῖοι ὅμως δὲν ἠξεύρω τὶ κάμνουν.- Ἀκόμη τὸν Βανικιότην δὲν τὸν ἀντάμωσα νὰ μοῦ εἴπῃ τὰ ὅσα στοματικώς τοῦ ὠμίλησες, ἐπειδή ἤρχετο μὲ τὴν φαμελιάν του, καὶ εἰς τὸν δρόμον του ἠκολούθησε χειμώνας, καὶ ἔμειναν εις Μαγούλιαναν.
Πατέρα! χωριστὰ ἀπὸ τὰ πολλὰ ἐφόδια, ὁποῦ τὸ φρούριον τοῦτο χρειάζεται, τοῦ ἀναγκαιεῖ καὶ πολύ κρέας διὰ παστρουμά, καὶ ἐπειδή τὰ τρυγυρινὰ τοῦτα χωρία ἀπηύδησαν δίδοντας, νὰ μοῦ στείλῃς μίαν διαταγὴν πρὸς τὸν Ζαχαρόπουλον διὰ νὰ μοῦ δώσῃ τὰ γενικὰ ἐκεῖνα σφακτὰ ὁποῦ ἔχει, διὰ νὰ τὸ οἰκονομήσω, τὴν ὁποίαν προσμένω ἄφευκτα ὅσο τάχος.
[προσθήκη στὸ περιθώριο ἀπὸ τὸ χέρι τοῦ Ἰωάννη Κολοκοτρώνη:]
γρόσια νὰ δίδουμε ἡμεῖς
ὁ υἱός Σου Ἰωάννης
[πλαγίως μὲ ἄλλο χέρι:]
Ἰωάννης Θ. Κολοκοτρώνης
Καρύταινα τῇ 15 Ἰαννουαρίου 1827
Ἔμεινε τὸ παρὸν ἕως σήμερον. Τὸ γράμμα σου τῶν 6 τοῦ παρόντος ἔλαβον, ἐνεχείρησα τοῦ στρ(ατηγοῦ) Μήτρου, τὸ τῆς Ἀρκαδίας, ὅστις εὐρεθεὶς ἐδὼ σὲ ἀσπάζεται· ἔστειλα καὶ εἰς τὰς λοιπὰς ἐπαρχίας ἀντίγραφα τοῦ γράμματος τοῦ κυρίου Κουντουριώτη. Οἱ πληρεξούσιοι τῆς Γαστούνης ἐξεκίνησαν ἀπὸ προχθές, κατόπιν των φθάνουν καὶ ὅσοι ἄλλοι ἐλλείπουν.- Τὰ ὅσα μὲ γράφεις διὰ τὴν τυπογραφίαν καὶ Σχολεῖον θέλει τἀκολουθήσω. Πάσχομεν ὅμως ἀπὸ τὰ ἀναγκαῖα εκεῖνα... ὁ σκοπός μου ὅμως εἶναι τέλειος καὶ ἀποφασιστικός δι’ αὐτά.
|