|
Εισαγωγικό Σημειώμα
|
|
Λεβίδι, 22 Ιουνίου 1825
Επιστολή των Ανδρέα Ζαΐμη, Ανδρέα Λόντου, Ιωάννη Νοταρά, Βασίλειου Πετιμεζά και ενός ακόμη οπλαρχηγού η υπογραφή του οποίου είναι δυσανάγνωστη, αλλά πιθανόν πρόκειται για τον Γεώργιο Παπασταθόπουλο που λίγες ημέρες αργότερα βρισκόταν μαζί τους στην Αλωνίσταινα (Κ. Κοτσώνης, Ο Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο, σ. 181). Οι επιστολογράφοι απαντούν σε επιστολή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, με την οποία τους διέτασσε να στρατοπεδεύσουν στον Μύτικα, οχυρή θέση στην περιοχή των χωριών Περθώρι και Μπεντένι (σημ. Σκοπή), βόρεια της Τριπολιτσάς (περιγραφή της θέσης βλ. στο Φ. Χρυσανθόπουλος, Απομνημονεύματα, 1899, τ. 2, σ. 216). Οι ίδιοι εξηγούν πως στη θέση αυτή το στράτευμα θα δυσκολεύεται να έχει πρόσβαση σε νερό, γι’ αυτό αντιπροτείνουν να μετακινηθούν στην Επάνω Χρέπα. Από το παρόν πληροφορούμαστε πως ο στρατηγός (Δημήτριος) Τσώκρης μαζί με τον (Γιαννάκη) Νταγρέ είχαν μεταβεί στα Τσιπιανά (σημ. Νεστάνη), ενώ πριν βρίσκονταν στο Στενό Κορινθίας, (βλ. Τ. Γριτσόπουλος – Κ. Κοτσώνης, Ιστορικόν Αργολικόν Αρχείον, σ. 96). Στην επιστολή σχολιάζεται και η παραπλανητική τακτική που ακολουθεί ο Ιμπραήμ πασάς: «ὁ ἐχθρὸς εἶναι στρατηγηματικὸς καθώς ἀπεδείχθη, καὶ ἐν ᾧ καμώνεται νὰ κινηθῇ διὰ ἕνα μέρος κινεῖται διὰ ἄλλο». Με προσθήκη κάτω από το κυρίως κείμενο προτείνεται ένα σχέδιο επίθεσης εναντίον των εχθρών, με στόχο να τους εγκλωβίσουν («τὸν ἐχώναμεν μέσα εἰς ἐκείνους τοὺς βράχους»), προκειμένου να επιτύχουν νίκη. Τέλος, μαζί με την παρούσα αποστέλλεται και επιστολή του Αλεξάκη Βλαχόπουλου, ο οποίος στις 14 Ιουνίου του 1825 είχε αποσταλεί από το Μεσολόγγι στην έδρα της Διοίκησης προκειμένου να περιγράψει την κατάσταση στο πολιορκούμενο Μεσολόγγι (βλ. Αλληλογραφία φρουράς Μεσολογγίου, σ. 140).
|
|
Κείμενο
|
|
Πρὸς τὸν ἐκλαμπρότατον Γενικὸν Ἀρχηγόν!
Σήμερον πρωΐ ἐλάβομεν τὸ ἔκλαμπρὸν ἀδελφικόν σας γράμμα, καὶ ἔγνωμεν τὰ ἐν αὐτῷ· εἴδομεν καὶ τὰς ὁδηγίας ὁποῦ μᾶς δίδετε διὰ νὰ κινηθῶμεν νὰ καταλάβωμεν τὴν θέσιν τοῦ Μήτικα, τὸ ὁποῖον τὸ γνωρίζωμεν καὶ ἡμεῖς ὅτι εἶναι ἀναγκαῖον, καὶ ὠφέλιμον τοῦτο καθ’ ὅλους τοὺς τρόπους, πλὴν ἡ δυσκολία τοῦ νεροῦ μᾶς φαίνεται ἀνοικονόμητος· διὸ καὶ συνεκροτήθη πολεμικὸν συμβούλιον ἀπὸ τοὺς ἐνταῦθα εὑρισκομένους ὁπλαρχηγούς, καὶ παρὰ πάντων ἐνεκρίθη διὰ νὰ ἀνέβωμεν εἰς τὴν Ἀπάνω Χρέπαν, ὅπου εὐκολύνεται καλήτερα τὸ στρατόπεδον ἀπὸ νερόν, καὶ ἐκεῖθεν ἐκτείνεται ἕως ἐκεῖ ὁποῦ τὸ καλέσει ἡ ἀνάγκη, καὶ ἡ θέσις τοῦ τόπου. Ἀλλὰ καὶ τοῦτο διὰ νὰ γίνῃ, ἐσκέφθημεν ὅτι πρέπει νὰ γίνῃ μετὰ μίαν ἤ δύω ἡμέρας ἀπὸ τὴν σήμερον, καθότι τὰ στρατεύματα, τὰ τε Καλαβρυτινά, καὶ Κορινθιακὰ οἰκονομοῦνται ἀπὸ τροφάς, ἀπὸ αὐτὰς τὰς δύω ἐπαρχίας, καὶ διὰ νὰ μᾶς προκαταλάβουν μὲ τροφὰς αὐταὶ αἱ ἐπαρχίαι, ὥστε νὰ ἔχωμεν τοὐλάχιστον καὶ μαζῆ μας πολλὰ ὀλίγας, πρέπει νὰ ἐμποδισθῶμεν ἐδώ σήμερον, καὶ αὔριον καὶ τὴν ἐπαύριον νὰ εὑρεθῶμεν εἰς τὴν Ἐπάνω Χρέπαν ὡς εἴρηται· καὶ ἐκεῖ πάλιν νὰ πηγαίνωμεν νὰ τοποθετηθῶμεν μᾶς προτείνεται ἄλλη δυσκολία, καθότι ὁ ἐχθρὸς εἶναι στρατηγηματικὸς καθώς ἀπεδείχθη, καὶ ἐν ᾧ καμώνεται νὰ κινηθῇ διὰ ἕνα μέρος κινεῖται διὰ ἄλλο, καὶ ἄν ὑποθετέον κινηθῇ διὰ τὰ Καλάβρυτα ἤ διὰ Πάτρας, ἡμεῖς ἀπὸ τὴν Ἀπάνω Χρέπαν δὲν ἠμπορᾶμεν νὰ τὸν φθάσωμεν καὶ νὰ τὸν βλάψωμεν. Διὰ αὐτὰς λοιπὸν τὰς εἰρημένας δικαιολογημένας αἰτίας ἐνεκρίθη νὰ περιμείνωμεν ἐδώ σήμερον καὶ αὔριον, καὶ πάλιν περιμένωμεν ἐν τάχει δευτέραν ἀπόκρισίν σου πρὸς ὁδηγίαν μας· νεώτερὸν τὶ | δὲν ἔχωμεν διὰ νὰ σᾶς φανερώσωμεν, χθές μὲ ἐπίτηδες ἄνθρωπὸν μου σᾶς ἔστειλα γράμματα ἀπὸ Ναύπλιον. Ὁ στρατηγὸς Τζιόκρης μὲ τὸν Νταγρὲ μὲ περίπου τῶν ἐξακοσίων στρατιωτῶν ἦλθον εἰς τὰ Τζιπγιανὰ καὶ συνυπακούσθημεν, καὶ προσμένωμεν ἐν τάχει τὴν ἀπόκρισίν σου διὰ νὰ μᾶς χρησιμεύσῃ ὡς ὁδηγὸς εἰς τὰ πράγματα, καὶ μὲ ὅλην τὴν ἀδελφικὴν ἀγάπην μένωμεν.
Τῇ 22 Ἰουνίου 1825, Λεβῆδι
Οἱ ἀδελφοὶ
ἀνδρέας ζαήμης
ἀνδρέας λόντος
Ἰωάννης Νοταρά
Βασίλειος Πετμεζᾶς
Γεώργιος +…+
Κύριε ἡ ἔλλειψις τοῦ νεροῦ προβάλλεται ἀνοικονόμητος διὰ τὸν Μύτικα, καὶ πλέον ἀφ’ οὗ οἰκονομηθῶμεν ἕως τὸ βράδι ἀπὸ ψωμί, διατὶ νέα γενήματα ἀκόμη εἰς Καλάβρυτα δὲν εὐγῆκαν καὶ μᾶς ἔρχεται ἀπὸ δέκα καὶ εἴκοσι ὀκ(άδες) ἀπὸ τὰ χωρία, ἀναβαίνομεν εἰς τὴν Χρέπαν· τάχυνον νὰ μᾶς ἀποκριθῆς.
[Μὲ ἄλλο χέρι:] Ἐστοχάσθημεν, ὅτι μόνον τὰ στρατεύματα ὁποῦ βαστοῦν τὴν θέσιν πρὸς τὸν Μιστρᾶ νὰ μείνουν ἐκεῖ ὁποῦ εἶναι διὰ νὰ τοῦ ἐμποδίζουν τὴν διάβασίν του διὰ τὸ Νεόκαστρον, τὰ δὲ ἄλλα στρατεύματα ὁποῦ εἶναι ἕνα γύρω, νὰ συνυπακουσθοῦν ὅλα καὶ εἰς μίαν νύκτα προσδιωρισμένην νὰ ξημερωθοῦν ὅλα στὰ Τρίκορφα καὶ ἕως τὸν Μύτικα, ὅλα στὸ γελέκι, ἔχοντα μαζῆ τους, καὶ μιᾶς ἡμέρας ψωμί, καὶ οὕτως κἀμμνιὰ χιλιάδα Ἕλληνες νὰ τού δώσουν αἰτίαν διὰ ντουφέκι ἀπὸ πλησίον, αὐτὸς εἶναι ὑπερήφανος καὶ θὰ πεταχθῇ ἔξω, καὶ ἔτζι ἴσως τὸν ἐχώναμεν μέσα εἰς ἐκείνους τοὺς βράχους καὶ τὸν ἀφανίζαμεν. Καὶ ὅτι στοχασθῇς περὶ αὐτοῦ τοῦ πράγματος φανέρωσαὶ μας διὰ νὰ ἀγροικηθῶμεν καὶ μὲ τὸν Τζώκρην.
[Πλαγίως στὴν πρώτη σελίδα:] Λάβε καὶ τὸ περικλειόμενον ἀπὸ τὸν στρατηγὸν Ἀλεξάκην Βλαχόπουλον διὰ νὰ ἰδῆς τὴν κατάστασιν τοῦ Μισολογκιοῦ, καὶ στοχάζομαι ὅτι εἶναι ἀναγκαῖον διὰ νὰ γράψῃς εἰς τὴν Διοίκησιν διὰ νὰ ἀκούσῃ τὰ αἰτήματά των διὰ νὰ προφθασθῇ τὸ Μισολόγκι, [[καὶ μην]] διὰ νὰ μὴν τύχῃ καὶ τὸ χάσωμεν ἐκεῖνο τὸ τόσον ἀναγκαίον φρούριον.
|