|
Εισαγωγικό Σημειώμα
|
|
Μιστράς, 20 Ιουνίου 1825
Επιστολή του Νικόλαου Γιατράκου προς τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη με την οποία περιγράφει την κατάσταση στην επαρχία Μιστρά (βλ. και σχετικά [349], [350], [351]). Ο Νικ. Γιατράκος, σε έντονο ύφος, απαντά σε γράμμα του Κολοκοτρώνη με το οποίο επιπλήττει τους Γιατράκους. Περιγράφει την κατάσταση που έχει βρεθεί η οικογένειά του, καθώς ο Παναγιώτης Γιατράκος είναι αιχμάλωτος του Ιμπραήμ πασά στο φρούριο του Νεοκάστρου και ο Γεώργιος Γιατράκος είχε τραυματιστεί σοβαρά στο πρόσωπο (βλ. σχετικό [345]). Παρά ταύτα προχώρησαν τη στρατολογία στα Κουνουποχώρια (χωριά της νότιας Κυνουρίας, βλ. Μιχ. Σακελλαρίου, Η Πελοπόννησος κατά την Δευτέραν Τουρκοκρατίαν, σ. 101-102), στην περιοχή Πέρα Ρίζα (η περιοχή του τέως δήμου Οινούντος) και στο Έλος, από όπου οι στρατιώτες έφτασαν στο Δραγούμι. Οι αναφερόμενοι ως «Μπισμπύκης» και «καπετάν Πέτρος» ταυτίζονται με τους οπλαρχηγούς της επαρχίας Ηλία Μπισμπίκη και Πέτρο Αναγνωστόπουλο (Μπαρμπιτσιώτη). Τέλος, στην επιστολή καταλήγει με αναφορά στις καταχρήσεις των Μανιατών, όπου προχώρησαν σε κλοπές από όλα τα εργαστήρια και τα σπίτια της πόλης. Χαρακτηριστικά γράφει: «Δὲν περιγράφονται τή τραβάη ετούτος ο τόπος απο τοὺς Μανιάτες».
|
|
Κείμενο
|
|
Ἐξωχόταται,
Τούτην τὴν ὅραν ελάβομεν τὸ αδελφικόν της· τὰ γραφόμενα καλὸς ἔγνο. Αδελφέ, τὰ όσα γράφις δια τὴν Λακεδεμόνια γενήκὸς ἔχεις λάθος· έπρεπε όμος να γράφις κε να επιπλήτεις καθὸς κὲ ημής μερικὸς εκείνους οπου δὲν έκαμαν τὸ χρέος τους· περι τής ηκογενήας μας πὸς απο εξαρχεὶς ἔκαμε τὸ χρέος της κε τὸ κάμνει εἴναι φανερόν. Γράφις κηνὸς εις τοὺς Γιατρέους. Ἀδελφέ, δὲν ροτὰς πρότον ἠς τή κατάστασιν βρισκόμεθα κε ἤστερον γράφε ὄτη θέλης: ο στρατηγὸς Παναγιοτάκης εχμάλοτος εἰς Νεόκαστρον, ὀ στρατηγὸς Γεοργάκης θέλοντας να κάμη το χρέος του, καθὸς κε το ἔκαμεν, να πάη μηντάτη τοῦ ἱοῦ σας Γενέου επολέμησε όσο ημπόρεσε, ἐπίτα ελαβόθη πληγίν θανατηφόραν, ος τα προχθές τὸν ἤχομεν αποφασισμένον τὸν ἔχει ἠς τις κατήνες απο πάνου εις το μάγουλω κέγινε κομάτια τὸ κοκαλο κέγινε ψήχαλα το βόλη εις τα δόντια κὲ στη κατίνα κε ευγῖκε απο διὸ μέρος κὲ μηναν κε τόσα κόμάτηα μέσα, εξετήας τὸ λάβομα τούτο δισκολεβόμεθα ακόμα κεγὸ κε ο Ληάκος. Όθεν ημής πάλε κατα χρέος εγράψαμεν πανταχόθεν εις όλα τα χορία Κούνουπιοχόρια, Πέρα Ρίζα, Ἐλος ξεξεκήνησαν κε επῖγαν κατα το μέρος στο Δραγόνη κὲ μανθάνοτας ο εχθρὸς οτη ευγήκε κατα του Λεονταρίου το μέρος έγραψα που ῆτον ο Μπισπύνης εκεὶ να πᾶνε να πιάσουν τα Βέρβενα, τοὺς παρακήνησα ληπὸν όλους δια να πάνε, μερική, όμος δεν ἄκουσαν λέγοντας ο καπετὰν Πέτρος πὸς δὲν τον ακούουν ἡ στρατιότες [[του]] κε τα εξής· έτζη ο Μπιμπύνης ανεχόρισε κε σίμερον εφοδιάζομε ἀρκετὰ στρατεύματα κε ξεκηνή δια Βέρβενα αποτήες νὰ εστανθούν τον κήνδινον κε η ληπὶ να τρέξουν καθὸς κεμής. Περι της πολητίας Μιστρὸς ήλθον περίτου απὸ χίληοι Σπαρτιάτε· δὲν αφισαν απο ἀργαστήρια οτη είχον μέσα, ομίος κε οσπήτια δὲν άφισαν ούτε κρασὶ ουτε καρφή, καθὸς ἐγινε στο Νησὶ κε χειρότερα· τούτο εστάθη εξετήας το πληγομα τού αυταδελφοῦ μου στρατηγού Γεοργάκη ποῦ επέσαμεν ἠς αυτὴν τὴν φροντίδα κὲ δεν έλαχα να ήμε εδὸ νὰ ημπορέσο νὰ εμποδίσο τάς καταχρίσις. Τορα όμος οπου ήλθα οποςούν έπαυσαν απο τας πολάς καταχρίσις· αν ήθελε ἐκστρατεύσουν, αδελφέ, δὲν το ήχανα τόσον, ἠμή λαφιραγογόντας το Μιστρὰ κε χορια αναχόρισαν κὲ πάνε εις τα οσπητιὰ τον· τούτο πόσον μάς κατατάραξε δὲν δίνομε να σου δηηγιθό, σόνη όμος που δησκολέβοντε τον ἐαυτὸν τους, δισκολέβοντε δίο χειληάδες άρματα απο τὴν Λακεδεμόνειαν επιδὶ στέκουντε κὲ φιλούν το πράγμα τους κε τα οσπητηὰ τους ἡ κατικη· καὶ δια τούτο δὲν [[έχεις]] έχουν κανένα άδικον ἠ Λακεδεμόνηαν επιδή δὲν έμινε σε ησηχείαν, Πέρα Ρίζα που είνε ανενόχλητη απο τα στρατεύματα τής Σπάρτης εξεκήνησε κὲ βρίσκοντε εις Δραγόνη, όμιος κε όσα χορία δὲν πιράζονται απο πιγενοερχόμενα στρατεύματα τής Σπάρτης εξεκήνησαν, ἠ δε ληπὶ επαρχήα που είναι πάντοτες αγανακτισμένη απο τοὺς Σπαρτιάτας δισκολέβονται κε πάσχομεν καθόλους τοὺς τρόπους ναντοὺς ξεκηνήσομεν κὲ αυτούς· όμος τι όφελος που εξετίας | ἀπο τοὺς Σπαρτιάτες εσίκοσαν τὸ πράγμα τους κε τής φαμελῆες τους όλα τα χορία κε τα επιγαν άλη τη Μάνη κὲ άλη τα όρη· τα γενήματα εχάθηκαν, άλα επῖραν η Μανηάτες άλα εχάθηκαν. Δὲν περιγράφονται τή τραβάη ετούτος ο τόπος απο τοὺς Μανιάτες· αν ήχε ήμεθα ημής γερή, τα διαφαντέβαμεν καθὸς κὲ ἄλὄτε, εγὸ ήμε μόνον τη να προτοκάμο, στρατευματα να βγάνο, στο ορδή να πάο; Ενθυμήσου κε τὸν εχμάλοτον σιντροφὸν σου κε συνἀγονηστὴν σου, γράψε πρὸς την Διήκησιν το ότη ξέρις, να γενῆ ανταλαγή τὸν πασάδον που ὁ Μπραημ πασάς τοὺς εζητεὶ επιμόνος τοὺς πασάδες να δόσι τὸν μπεηζανδὲ κε τὸν ἀρχηγόν, κε ης τηοῦτην περίστασιν ἠμπορούν να μάς χρισιμέσουν πολή. Τόσον κε μένω με όλην τὴν ηληκρινιαν.
1825, Ἰουνίου 20, εν Μιστρᾶ
Ὁ πατριότης καὶ αδελφός
Νικόλαος γιατράκος
|