|
Εισαγωγικό Σημειώμα
|
|
Ναύπλιο, 12 Ιουνίου 1826
Επιστολή του Ανδρέα Ζαΐμη προς τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη με την οποία αναφέρεται σε αναταραχή που υπάρχει στα στρατεύματα στο Ναύπλιο. Ο Ανδρ. Ζαΐμης αρχικά δικαιολογεί τις αντιδράσεις των στρατιωτών, γιατί οι οπλαρχηγοί τους κατακρατούσαν τα χρήματα που οι στρατιώτες δικαιούνταν, ωστόσο αφήνει υπόνοιες και για κάτι «μυστηριοδέστερον». Ο ίδιος δηλώνει πως επιχειρεί και τα πνεύματα να καθησυχάσει, αλλά και να καταλάβει ποιος υποκινούσε τέτοιες ταραχές. Ο επιστολογράφος αναφέρεται στις διαμαρτυρίες των στρατιωτών που τους οδήγησαν στις 8 Ιουνίου 1826 να συγκεντρωθούν «εις την πλατείαν του στρατώνος» και να ρίχνουν αγριεμένα βλέμματα στην οικία του Νικηταρά, «όπου προκύπτουν εις τα παράθυρα μέλη τινά της Κυβερνήσεως» (βλ. την περιγραφή των γεγονότων στο Νικ. Σπηλιάδης, Απομνημονεύματα, τ. 3, σ. 44). Ενημερώνει ακόμη πως έγινε έρανος στην πόλη και ό ίδιος έδωσε όσα μπορούσε και «ὅλα του τὰ ἄτια» (για τον έρανο του Ιουνίου 1826 που ακολούθησε τη δημόσια αγόρευση του Γεωργιου. Γενναδίου βλ. Μιχ. Λαμπρυνίδης, «Σκηναί πατριωτικαί εν Ναυπλίω», σ. 9-14). Ο Ανδρ. Ζαΐμης εκφράζει έντονα παράπονα προς τον Θεόδ. Κολοκοτρώνη, επειδή τον έκανε να «περιπλεχθεῖ εἰς τοιοῦτον κυκεῶνα κακῶν», εννοώντας την ανάληψη της προεδρίας της Διοικητικής Επιτροπής.
|
|
Κείμενο
|
|
Ἐκλαμπρότατε γενικὲ ἀρχηγέ.
Τὸ πρὸς ἐμὲ σας ἔλαβα χθές. Τὰ ἐδῶ περὶ τῶν ὁποίων μὲ γράφετε νὰ σᾶς πληροφορήσω πόθεν καὶ πῶς ἐκινήθησαν ἐξακολουθοῦν νὰ εἶναι εἰς τὴν αὐτὴν κατάστασιν. Ὡς πρῶτον αἴτιον τῆς ἐνεστώσης τῶν πραγμάτων στάσεως ἐπροηγήθη δικαιολογημένη τις, καθ’ ἕνα τρόπον, ἀντιδιάθεσις ἤ δυσαρέσκεια τῶν στρατιωτῶν κατὰ τῶν ἀρχηγῶν τους, διὰ τὸ ὁποῖον τοὺς κατακρατοῦν δίκαιόν τους, ἀλλὰ προϊόντος τοῦ ἐπιχειρήματος δίδεται ὑπόνοια ὅτι δὲν ὑπάρχει ἁπλοῦν, ὡς κατ’ ἀρχὰς ἐφάνη, ἀλλ’ ὑποκρύπτει τὶ μυστηριοδέστερον, καὶ ὄχι ἀπὸ μόνους στρατιώτας ὀργανιζόμενον, τὸ ὁποῖον εἰσέτι δέν ἀνεκαλύψαμεν.
Ἐγὼ ἀπτόητος δι’ ὅσα παριστῶνται εἰς τὴν σημερινὴν σκηνήν, μετεχειρίσθην καὶ μεταχειρίζομαι ὅσους τρόπους στοχάζομαι συντείνοντας, ἵνα καὶ τὸ ὑποκρυπτόμενον ἀνακαλύψω, προλαμβάνων καὶ ἐμποδίζων πᾶν ὅ,τι ἂν ἔχῃ κοινοβλαβές, καὶ τοὺς θορύβους νὰ καταπαύσω καὶ τὸ ἐδώ στρατιωτικὸν νὰ διαθέσω ὥστε νὰ ἀφήσῃ τάς ἀγορὰς καὶ νὰ κινηθῇ κατὰ τοῦ ἐχθροῦ. Ἐνήργησα καὶ ἔγινεν ἑκούσιος ἔρανος ἀφοῦ πρῶτος ἔδωσα ὅσα ἠμπόρεσα νὰ δανεισθῶ ἀπὸ τὸν ἕνα καὶ ἄλλον, καὶ ὅλα μου τὰ ἄτια. Τὰ συναχθέντα χρήματα, πράγματα καὶ ἄτια εἶναι ἀρκετὰ καὶ ἐλπίζεται κάτι νὰ κατορθωθῇ ἐξ αὐτῶν, ἀλλὰ μ’ ὅλα ταῦτα ἡ κατάστασίς μας φαίνεται οὐχ ἦττον δεινή, καὶ δι’ ὅλα ὅσα ἀνυπόφορα δοκιμάζω ἀποδίδω τὴν αἰτίαν πρὸς μόνην τὴν ἐκλαμπρότητά σου διότι μ’ ἔκαμες | νὰ περιπλεχθῶ εἰς τοιοῦτον κυκεῶνα κακῶν, ὥστε νὰ πάσχω μεγάλα χωρὶς τὴν παραμικράν κοινωφέλειαν, ἐνῶ ἄν ἔμενα ἔξω, βέβαια ἠμποροῦσα κάτι νὰ ὠφελήσω, ἀλλ’ ὃ γέγονε γέγονε, καὶ ἂς προσπαθήσωμεν νὰ φανῶμεν ἕκαστος ἐν ᾧ ἐτάχθη λυσιτελής.
Εἶμαι εὔελπις ὅτι καὶ ἡ ἐκλαμπρότης σας κάμνετε πᾶν ὅ,τι ἡ περίστασις ἀπαιτεῖ διὰ νὰ μὴν ἀποδειλιάσῃ ὁ κόσμος καὶ ματαιωθῶσι τοσαῦται θυσίαι, καὶ τόσαι λαμπραὶ ἐλπίδες· εἴμεθα ἀκόμη, ἀδελφέ, εἰς κατάστασιν νὰ ἐλπίσωμεν εἰς τὰ ὅπλα μας· ὁ ἐχθρὸς ἂν ἐκατώρθωσε νὰ φαίνηται δυνατός, πραγματικῶς ὅμως ὑπάρχει πολὺ ἀδύνατος ἀπὸ ἡμᾶς, ὁ λαὸς πάσχει ἠθικὴν καὶ ὄχι φυσικὴν ἀδυναμίαν, μεταχειρησθῆτε λοιπὸν ὅσα συντελοῦν πρὸς θεραπείαν τῶν ἠθικῶν του παθημάτων, διὰ νὰ ἠμπορέσωμεν νὰ φθάσωμεν εἰς τὸν οὐ μακρὰν ἀφιστάμενον πρὸς ὃν ὅρον τὴν σωτηρίαν μας· ἔξωθεν νεώτερόν τι τῶν ὅσων σᾶς προέγραψα δὲν ἔχομεν. Εἰσέτι ἀπόκρισις ἀπὸ τὸν Κάνιγγ δέν ἦλθεν· μένω.
Ἐν Ναυπλίω 12 Ἰουνίου 1826
ὁ ἀδελφός σας
Ἀνδρέας Ζαΐμης
|