|
Εισαγωγικό Σημειώμα
|
|
Τριπολιτσά, 15 Οκτωβρίου 1823
Εγκάρδια επιστολή του Δημήτριου Υψηλάντη προς τον Νικήτα Σταματελόπουλο, στην οποία περιλαμβάνονται πληροφορίες για τις κινήσεις του και πιθανή συνάντησή τους. Ο Δημ. Υψηλάντης κάνει αναφορά στον θάνατο του αδελφού του Νικηταρά, του Νικόλαου Σταματελόπουλου, ο οποίος είχε σκοτωθεί ένα έτος νωρίτερα (βλ. σχόλιά μας στο έγγρ. [132]), εκφράζει τις ευχαριστίες του για την αποστολή 600 γροσιών και μεταφέρει ειδήσεις για την πιθανή απελευθέρωση του αδελφού του Αλέξανδρου και τη μετάβασή του στη Βιέννη ή στη Μόσχα, καθώς και για το ενδεχόμενο πολέμου μεταξύ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και Ρωσίας. Είναι δυσνόητη η αναφορά του Δημ. Υψηλάντη στον Άγιο Αντώνιο, η οποία επαναλαμβάνεται και σε άλλη επιστολή του του έτους 1825 (βλ. έγγρ. [235]). Είναι πιθανό να αναφέρεται ως μετωνυμία της υπομονής (βλ. ΘΗΕ, τ. 2, σ. 975 τη λαϊκή έκφραση «Έχει τ’ Αγιαντωνίου την υπομονή»). Ωστόσο, πρόσφατη ανεύρεση εικόνας του Αγίου Αντωνίου, την οποία αφιέρωσε ο Νικηταράς στον ναό του Γενεσίου της Θεοτόκου στο Ναύπλιο, πλησίον της οικίας του, με κτητορική επιγραφή «Δέησις του Δούλου του Θεού Νικηταρά Σταματελόπουλου», μας οδηγεί στην υπόθεση πως ο Νικηταράς θεωρούσε τον Άγιο Αντώνιο προστάτη του.
|
|
Κείμενο
|
|
Γενναιότατε καὶ φίλε Νικήτα μου!
Μεθ’ ὅσης πλείστης χαρᾶς ἔλαβον τὰ δύω γράμματά της, τὸ μὲν ἀπὸ 10ης, τὸ δὲ ἀπὸ 12ης τοῦ παρόντος. Εἰς ἄκρον δὲ ἐλυπήθην τόσον διὰ τὸν θάνατον τοῦ γενναίου ἀδελφοῦ της, ὅσον καὶ διὰ τὸ μικρὸν ζαϊφλίκι της. Ἐλπίζω ὅμως ὅτι μέχρι τοῦδε νὰ ἀνέλαβε καὶ ὅτι μὲ τὴν γνωστήν μοι γενναιότητά της νὰ ἐνίκησε τὴν προξενηθεῖσαν λύπην της. Σὲ ἐπεθύμησα καθ’ ὑπερβολὴν Νικήτα μου, καὶ ἂν τὰ περιστατικὰ μοὶ τὸ ἐσυγχωροῦσαν, ἤθελον καταβῆ εἰς Ναύπλοιον, μόνον καὶ μόνον διὰ νὰ σὲ ἀνταμώσω, μ’ ὅλον ὁποῦ κατὰ τάς πληροφορίας ὁποῦ ἔχω, ἂν ἀληθεύῃ ἡ νέα ἐκστρατεία σου, ἔλπίζω νὰ περάσῃς ἀπὸ ἐδῶ, καὶ τότε ἀπὸ τὸ σπῆτι μου δὲν θὰ σὲ ἀφήσω νὰ εὔγῃς, μήτε θὰ δεχθῶ νὰ κατοικήσῃς εἰς ἄλλο κονάκι, ὥστε ὁποῦ εἰς τὸ ὀλίγον διάστημα τῆς ἐδῶ διατριβῆς σου, νὰ ἠμπορέσω ὁπωσοῦν νὰ σὲ χορτάσω. Ἔλαβον τὰ ἀποσταλέντα μοι ἑκατὸν γρόσια, καὶ ὁ κὺρ Γεώργιος Κοντόσταυλος μοὶ ἐμέτρησεν ἕτερα πεντακόσια, διὰ τὰ ὁποῖα καὶ ἄκρως εὐγνωμονῶ. Τὸ θάῤῥος τῆς φιλίας μας, καὶ ἡ μεγίστη ἀνάγκη μου μ’ ἐπαρακίνησαν νὰ σοὶ δώσω αὐτὴν τὴν μικρὰν ἐνόχλησιν. Σοὶ περικλείω καὶ τὸ ἀποδεικτικὸν τῆς περιλαβῆς αὐτῶν, διὰ τὸ ὁποῖον, παρακαλῶ, νὰ μὴν κακιώσῃς. Περὶ τοῦ ἀδελφοῦ μου, ἀπὸ διάφορα γράμματα ὁποῦ ἔλαβον, ἄλλα μοὶ λέγουσιν ὅτι ἐκίνησε διὰ Βιένναν, ἄλλα ὅτι ἐπῆγεν εἰς Μόσχαν. Πλὴν ὅλα αὐτὰ ἀδέσποτα. Ὑπομονή, Νικήτα μου, αἱ εὐχαὶ τῶν καλῶν πατριωτῶν | θέλουσιν εἰσακουσθῇ, καὶ ἐντὸς ὀλίγου θέλει τὸν ἀπολαύσωμεν ἐδῶ. Μὴν ἀπιστῇς εἰς τὴν προφητείαν τοῦ Ἀγίου Ἀντωνίου. Ὁλίγη ὑπομονή ὅμως χρειάζεται. Ὁ δὲ πόλεμος τῆς Ῥωσσίας εἶναι ἄφευκτος. Κατὰ τὰς πληροφορίας ὁποῦ ἔχω τἀ πράγματα ἐφούσκωσαν εἰς βαθμόν, ὥστε κακὰ θὰ σπάσουν εἰς τὸ κεφάλι τοῦ Μαχμούτη. Τὴν ἀρχόντισσάν της προσκυνῶ, τὰ φιλτάτα της ἀσπάζομαι, τὸν δὲ κύριον Ἀθανασιάδην ἡδέως προσαγορεύω. Ἐπευχόμενός σοι δὲ ὑγείαν καὶ καλὴν ἀντάμωσιν, μένω.
Τῇ 15 Ὀκτωμ(βρίου) 1823
ἐκ Τριπολιτζᾶς
ὁ εἰλικρινής φίλος καὶ πατριώτης
Δημήτριος Ὑψηλάντης
[ἐπιγραφὴ διεύθυνσης:]
Τῷ γενναιωτάτῳ στρατηγῷ κυρίῳ Νικήτᾳ Σταματελοπούλῳ
[ἐπὶ τοῦ νώτου, μὲ ἄλλο χέρι:]
Δ. Ὑψηλάντης 1823
[σὲ ἄλλο σημεῖο:]
8βριος 1823
|